با نزدیک کردن آدما به خودتون این شمایید که با دستای خودتون به احساساتتون ضربه میزنید.
خدایا!
چگونه زبان بگشایم به دعا، وقتی پیش از لب هایم دل سخنم را به تو گفته است؟! چگونه تو را بخوانم وقتی از همیشه نزدیک تر از جانم به منی؟ چگونه چیزی از تو طلب کنم، وقتی حتی آنچه نگفته ام را نیز می دانی؟
خدایا...
تو را می طلبم نه برای گمشده ای، که تو خود چراغ راهِ منی؛ دستم خالی ست، اما دلم سرشار از امید به نگاه توست هرگاه دلم تنگ میشود، تنها نجوای نامت است که آرامش می بخشد.
ای مهربان بی نهایت؛
به من آموختی که دنیا چیزی نیست جز پلی برای عبور، اما من هنوز در این گذرگاه دست به دامن سایه هایم. مرا از خودم بگیر و به خودت نزدیک تر کن که این دل بی پناه جز در سایه نگاه تو آرامش ندارد...