روانشناسم میگفت:میدونی،تو چشمای آدما برات خیلی مهمه؛خاص میدونیشون. ممکنه یه آدم تو صورتش خیلی زیبایی داشته باشه اما چیزی که تو رو جذب میکنه فقط چشمای اون شخصه،حالتش،دنیاش،نگاهش...
و من در تمام اون مدت لال شده بودم چون راجع به این موضوع هیچوقت چیزی به اون نگفته بودم و نفهمیدم که چجور فهمید=)
یه بار ازم پرسید: تو چطوری میتونی با یکی این همه خاطره بسازی و بعد رفتنش انقدر راحت فراموشش کنی؟
گفتم: چیزی که میتونه جایگزین شه یه آدم،جای اون آدم قبلیه.. ولی اینو نادیده نمیگیرم که جای هیچ احساسی رو،احساس دیگه ای نمیتونه بگیره.
احساسات مثل جای زخم میمونن. اون زخم خوب میشه ولی روی پوستت تا آخر جاش میمونه. من قابلیت اینو دارم حتی دوست داشتنی ترین فرد زندگیمو با یه اتفاق فراموش کنم،اما نتونم تا ماه ها با احساساتی که کنار اون تجربه کردم،چیزی رو از یاد ببرم..
در واقع،من وابسته انسان ها نیستم،وابسته احساس هایی هستم که باعث میشن توی زندگیم مثل یک شئ،لمسشون کنم!
میدونی؛من دلم اصلا برای تو تنگ نمیشه.. چون از همون وقتی که رفتی برای من هم تموم شدی!من فقط گاهی وقتا که کاری برای انجام دادن ندارم و ذهنم به گذشته پرواز میکنه؛یاد روزایی میوفتم که نه تنها لبام بلکه قلبم هم کنار تو لبخند میزد؛پاییزم برام شده بود یه فصل جدید،فصلی که فقط برای من باز بود و کسی غیر خودم و خودت حسش نمیکرد...هر وقت بارون میومد تنها چیزی که میخواستم این بود که تو کنارم باشی تا با قدم هامون خیابونای این شهرو متر کنیم...تو تموم شدی ها!؛ولی من هنوز گاهی اوقات یاد اون خاطرات و حس خوبی که کنار تو داشتم میوفتم و دلم براشون تنگ میشه.. فقط اون احساسات ...
وگرنه که آدما برام فانی تر از هر چیزی هستن که تو این دنیا وجود داره!