هیچوقت آدمارو تو ذهنتون بزرگ نکنید.یه روزی به خودتون میاین میبینید عاشقِ کسی شدین که توی ذهنتون نفس میکشه؛نه کسی که کنارتون وجود داره!

اگه بی‌کلاسی محسوب نمیشه باید بگم از آهنگ های او و دوستانش خوشم نمیاد

از چنلای کنکوری توی اپلیکیشنام حاملم.

الان واقعا علاقه عجیبی دارم مثل یه روانی تمام آدمایی که تو زندگیم هستنو از در شوت کنم بیرون و بشینم تنهایی برای خودم فیلم ببینم و بخندم.

میگفت: من از تو بیخیال بودنو یاد گرفتم. نمیدونست من بیخیال نیستم،فقط توی تظاهر کردن چیزی که انگار اتفاق نیوفتاده؛استادم!

#درس‌های‌یک‌کنکوری .

- آدمی ، غوطه ور در حماقتِ خویش -

- I dont think people realize how much strength it takes to pull your own self out of a dark place mentally...

+ چرا بهش نمیگی دوسِش داری؟! - چون هر کی رو دیدم که این جمله رو شنیده رفته... آدما ظرفیت شنیدن این جمله رو ندارن. میترسم اونم نداشته باشه.نمیخوام برای دونستنِشم سر اون ریسک کنم.نمیخوام با یه اشتباه همه چی رو از بین ببرم. + میدونی؛آدما با شنیدن این جمله باهات سرد نمیشن بلکه تو وقتی این اعترافو به یکی میکنی توقع اینو داری که باهات بهتر برخورد کنه و اگر این اتفاق نیوفته،فکر میکنی زدن این حرف بزرگ ترین اشتباهی بود که توی زندگیت مرتکب شدی،جوری که دلت میخواد به گذشته برگردی و به همون رابطه دست و پا شکسته اکتفا کنی،اما نذاری دوباره کار به اینجا بکشه.مشکل اونی که دوسش داری نیست،مشکل توقع توعه که از اون یه شخص دیگه میسازه..

از لحاظ روحی احتیاج دارم همونجوری که مولانا به شمس اهمیت میداد و براش شعر میگفت؛یکی همونجوری به من اهمیت بده.

آره! این تلخه که نمیتونی با کلمات حرفی که میخوای رو بزنی؛اما عذاب‌آور تر از اون وقتیه که حتی برای حرفات،"کلمات" توان به دوش کشیدن خواسته تورو ندارن و تو هیچ راهی جز اینکه اونارو تا آخر عمرت توی دلت نگه داری،نداری!