امامت، منصبی خدایی «وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إِيتاءَ الزَّكاةِ وَ كانُوا لَنا عابِدِينَ» انبیاء/73 «وآنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما (مردم را) هدايت مى‌كردند و به آنان، انجام كارهاى نيك و برپايى نماز و پرداخت زكاة را وحى كرديم و آنان فقط عبادت كنندگان ما بودند.» پیام‌های این آیه، چیست؟ 1- امامت نيز همچون نبوت، بايد با انتخاب خداوند باشد. 2- پيامبران بزرگ علاوه بر مقام رسالت، امامت و رهبرى جامعه را نيز بر عهده داشته‌اند. 3- اگر امامت با زور و قلدرى بدست آيد، دعوت به دوزخ است‌، امّا اگر خداوند آن را عنايت فرمود، مبارك و در مسير حقّ خواهد بود. 4- هدايت كردن انبيا، با فرمان خداست. 5- توجّه به انجام كارهاى خير، از الطاف ويژۀ الهى‌است. 6- نماز و زكات در ميان كارهاى خير، جايگاه ويژه‌اى دارند. 7- نماز و زكات، دوركن اساسى در همۀ اديان بوده است. 8- بدون نماز و زكات، انسان به درجۀ بندگى خدا نمى‌رسد. 9- رهبران الهى، بندگان مخلص خدا هستند. 10- نعمت‌هاى الهى، ما را از بندگى خدا غافل نسازد. 11- دين از سياست جدا نيست. «برگرفته از تفسیر نور» ✅ @hadianebasir