میان «احساس تکلیف» و «علم به تکلیف» فاصله از زمین تا آسمان است. «تشنگی قدرت» گاهی با نقاب «شیفتگی خدمت» ظاهر می‌شود. آنکه خود را در قواره‌ی «ریاست جمهور» بداند، نه پوششی می‌خواهد و نه پاجوش. کسی که در مقابل ولایت، «منم»ش می‌زند و بوی «أنا رجل» می‌دهد، از رجال سیاسی نیست. وقتی جمهوری اسلامی بن‌بست ندارد، «سوپاپ اطمینان» هم نمی‌خواهد. اگر «تدارکاتچی»ست، این صف طویل ثبت‌نام برای چیست؟! دست و دل آدم دانا به مسئولیت کمرشکن نمی‌رود، این سر و دست شکستن‌ها دیگر چیست؟! باید دنبال ادای تکلیف بود، نه ادابازی در تکلیف.