سبک نگارش و دیدگاه‌های محمدرضا شفیعی کدکنی در حوزه‌ی شعر، می‌توان اشعار محمدرضا شفیعی کدکنی را شعر اجتماعی دانست. نکته‌ی دیگری که در اشعار او مشهود است دلبستگی و علاقه‌ی او به ایران و به‌ویژه خراسان است. در اشعار محمدرضا شفیعی کدکنی، می‌توان بازتابی از آیین و فرهنگ ایرانی را دید، آیین و فرهنگی که او ابتدا آن‌ را به‌خوبی شناخته و به سال‌ها تحقیق و بررسی در آن پرداخته است. در کنار اشعار محمدرضا شفیعی کدکنی، توانایی تصحیح انتقادی او نیز زبا‌نزد است. تصحیح‌های او بر تذکره‌الاولیا، الهی‌نامه، اسرارنامه و مصیبت‌نامه‌ی عطار نیشابوری و... از بهترین نمونه‌های تصحیح انتقادی در زبان و ادبیات فارسی هستند. محمدرضا شفیعی کدکنی شعر فارسی را به دلیل وجود ردیف در آن متمایز و شاخص می‌بیند، چراکه در هیچ زبان دیگری نمی‌توان مشابه آن را پیدا کرد و در هیچ زبانی ردیف در شعر تا این اندازه کاربرد ندارد. از سال 1360، توجه محمدرضا شفیعی کدکنی در تحقیقاتش بر مسئله‌ی پژوهش در تاریخ با رویکرد تصحیح متون ادبیات عرفانی معطوف شد. یکی از ایده‌های بنیادی او که تقریباً در تمام آثارش مشهود است این است که حرکت به سوی مدرنیته، بدون شناخت سنت، دشوار و حتی نشدنی‌ است. به همین دلیل او تلاش می‌کند تا پایه‌های سنت را هم در تصوف و هم در شعر فارسی به مخاطب بشناساند و بر آن‌ها تمرکز کند.