موضوع: #شفاعت_و_جرات_بر_گناه سلام علیکم- بسم الله الرحمن الرحیم- آیا شفاعت باعث جرأت بر گناه نمی‌شود؟ كسی كه بداند هرچقدر هم گناه بكند، بالأخره مورد شفاعت قرار می‌گیرد، آیا نسبت به وظایف دینی‌اش سست نخواهد شد؟ پاسخ: اولاً این اشکال اختصاصی به شفاعت ندارد. اگر قرار باشد امید به شفاعت، باعث سستی در انجام تکالیف دینی شود، باید امید به «قبول توبه» توسط خود خدا هم چنین باشد. بلكه قرآن می‌گوید خداوند برخی گناهان را نه تنها می‌بخشد، بلكه تبدیل به حسنه هم می‌كند. ثانیاً شفاعت ویژگی‌هایی‌ دارد كه مانع از سستی در انجام تكالیف می‌شود؛ از جمله: ویژگی اول: شفاعت شرایطی دارد. این چنین نیست که هر کس باهر نوع عمل و عقیده‌ای، شایسته شفاعت باشد. اتفاقاً یكی از مهمترین شرایط شفاعت، سستی نكردن در انجام تكالیف دینی است؛ امام صادق(ع) در روایت مشهوری فرمودند: «ان شفاعتنا لا تنال مستخفاً بالصلاة؛ شفاعت ما هرگز به كسى كه نماز را سبك مىشمرد نخواهد رسید». دقت كنید نفرمود كسی كه نماز نمی‌خواند از شفاعت محروم می‌شود، بلكه حتی سبكی و سستی در اقامه نماز، مانع از شفاعت می‌شود. ویژگی دوم: مجری شفاعت خود خداست و چون خدا با كسی نسبت ویژه‌ای ندارد، پارتی‌بازی در آن نیست و مثلاً صرف اینكه ما شیعه هستیم دلیل بر آسودگی خاطر از انجام گناهان نیست؛ زیرا حتی برخی از نزدیكان انبیا نیز گرفتار عذاب الهی شده‌اند؛ مانند آزر عموی ابراهیم و كنعان پسر نوح. خدا به كسی چك سفیدامضاء نداده است. سوم: كسی نمی‌تواند مطمئن باشد که حتما جزءشفاعت شوندگان هست ویا اگر الآن شرایطش را دارد تا آخر هم همینگونه باقی خواهد ماند؛ بسیاری از افراد در ابتدا انسانهای خوبی بوده‌اند اما در نهایت، شقی و بدبخت شده‌اند. چهارم: شفاعت حكم دارو را دارد؛ دارو هیچ عاقلى را تشویق به بیمار شدن نمىكند، بلكه تنها به بیماران امید بهبودی می‌بخشد. خداوند توفیق فهم معارف دین به ما عنایت بفرماید به برکت صلوات بر محمد و آل محمد