#رمان_دلارام_من #قسمت_دوازدهم می نشینم روی نیمکت، عزا گرفته ام که امشب را تاصبح کجا صبح کنم ، ناخود آگاه یادخواب شب قبل می افتم.. به ذهنم فشار می اورم بلکه چهره پیرمرد رابین شهدایی که میشناسم پیداکنم اما بی نتیجه است😔 خیره می شوم به زاینده رود ، اب راباز کرده اند و انعکاس نور چراغ های پل فردوسی در ان پیدا است. گوشی ام زنگ می خورد ، عمورحیم است، عموی ناتنی ام که برعکس بقیه مرادوست دارد! -سلام عمو! خوبی؟ -سلام،ممنون! -زنگ زدم خونتون نبودی، کجایی؟چکار میکنی؟ -زاینده رودم، شما خوبید؟ -راضی نشدن حوزه بخونی ؟ -تقریبا چرا! -نمی خواد ازم قایم کنی دخترم ، ازبابات شنیدم چی گفته! بغض می کنم، عمورحیم بیشتر از هرکسی شبیه است به یک پدر واقعی ، گرچه پدر نشده وبازن عمو تنها زندگی می کنند و از بچگی دوست داشتند مرا به جای بچه نداشته شان دخترم خطاب کنند . -می گید چیکارکنم؟نمی دونم کجابرم! نمی دانم چرا این طور اظهار نیاز کردم! کمی پشیمان می شوم ولی دلم گرم است که عمو بابقیه فرق دارد. نویسنده:خانم فاطمه شکیبا ❤️@AhmadMashlab1995 |√←