عجیب است که هر روز می‌گویم «خدایا شکرت» و انقدر دوستت دارم و عاشقانه میخوانمت اما با بند بند وجودم گناه می‌کنم! در لحظاتم کمتر پیش می‌آید که به یادت باشم و به میل تو عمل کنم. می‌دانم رضای تو را جلب نمی‌کنم و بیشتر پی دلِ پر هوس می‌روم تا دل را خانه تو کنم. اما تو همچنان کریمانه و بزرگوارانه، روزی می‌دهی، منعمم می‌کنی و آغوش امن و گرم تو را در آن به آنِ زندگانی‌ام با پوست و استخوانم حس می‌کنم. خدایی که این چنین آشکارا مهر می‌ورزد و من آشکارا در حضورش بی‌حیایی می‌کنم و نهان پلیدم را آشکار نمی‌سازد. يَا ذَا الْكَرامَةِ الظَّاهِرَةِ.. |برداشتی از فراز بیست و سو م جوشن کبیر..| ✍یاقتیل العبراتH @AhmadMashlab1995