«زندگی دنیا» از دو زاویه می‌توان به زندگی دنیا نگاه کرد. گاهی انسان بینش الهی پیدا می‌کند و با اندیشیدن در رابطه دنیا و آخرت، دنیا را کشتزار یا تجارت خانه ای می‌یابد که باید در آن دانه نیکی بکارد. کار شایسته، باور پاک و اخلاق عالی عرضه کند تا رستگار شود. قرآن وقتی می‌خواهد از این زاویه دنیا را معرفی کند، می‌فرماید: **«إِنَّما هذِهِ الْحَیاةُ الدُّنْیا مَتاعٌ؛ این زندگی دنیا، فقط متاع و کالاست». (📚غافر: 39)** «متاع»، یعنی کالایی که نباید به خود آن دل بست، بلکه باید آن را به بازار برد و عرضه کرد و با آن، کالای مطلوب را خرید. روایاتی که دنیا را کشتزار آخرت یا تجارت خانه اولیای الهی و مانند آن معرفی کرده اند، از همین زاویه به دنیا نگریسته اند. زاویه دوم آن است که به دنیا برای خود دنیا توجه کنیم. در این صورت، آن را جز بازیچه و سرگرم کننده نمی یابیم. با این زوایه دید، دنیا لعب است؛یعنی دارای مقصد و غایت حقیقی و واقعی نیست. لعب، کاری است که برای رسیدن به یک مقصد خیالی و خالی از واقعیت انجام گیرد و زندگی دنیا بدون غایت آخرت، جز لعب و سرابی بیش نیست. انسان های دنیایی، همچون کودکان به بازی سرگرمند. فقط اسباب بازی ها فرق کرده یا بزرگ تر شده است. با چنین نگرشی، دنیا، لهو هم هست؛ زیرا شخص را به خود سرگرم کرده و از غایت حقیقی و واقعی، یعنی جهان آخرت باز داشته است. خداوند، آدمی را به این امر توجه داده و فرموده است: **«وَ مَا الْحَیاةُ الدُّنْیا إِلاّ لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ لَلدّارُ اْلآخِرَةُ خَیْرٌ لِلَّذینَ یَتَّقُونَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ». (📚انعام: 32)** زندگی دنیا جز بازی و سرگرمی نیست و خانه آخرت برای کسانی که تقوا می ورزند، بهتر است. آیا نمی اندیشید؟ گرچه زندگی دنیا با این بینش، نتیجه ای جز لغو و لهو ندارد، ولی در فریفتن آدمی، مراحلی را می پیماید. نخستین مرحله آن، مرحله بازی است: «انما الحیوة الدنیا لعب.» در این دوره که دوران کودکی است، تمام فکر و همت او را بازی تشکیل می دهد. دوره دوم، سرگرمی و لهو است. این دوره هم زمان با دوره نوجوانی است که در انسان، میل فراوانی به سرگرمی های گوناگون از قبیل شنیدن قصه، تماشای تصویر و فیلم، مسافرت های دسته جمعی، مسابقه و مانند آن پیدا می شود. آن گاه دوران عشق به زیبایی و زینت است که همان دوران جوانی است. در این زمان، انسان به زینت، تجمل، خودآرایی و لباس فاخر میل شدید دارد. سپس دوران تفاخر فرامی رسد. در این دوره، حس جاه طلبی و تفاخر و مباهات در انسان ها بیدار می شود و فکر او را به خود مشغول می دارد و انسان به آنچه وسیله فخر و مباهات را فراهم می کند، رو می آورد. این مرحله به دوران مسابقه در زیاد کردن ثروت و اولاد ختم می شود: **«تَکاثُرٌ فِی اْلأَمْوالِ وَ اْلأَوْلادِ». (📚حدید: 20)** در این مرحله، روح ثروت اندوزی و جمع آوری اموال و رقابت با دیگران در انسان به وجود می آید و میل به داشتن فرزندان متعدد در انسان افزایش می یابد. این است ماهیت زندگی دنیایی کسانی که آن را هدف نهایی خود قرار داده و عمر خود را برای رسیدن به آن صرف کرده اند. 🔴پیام متن: 1. دید مثبت به دنیا؛ یعنی آن را کشتزار آخرت یافتن. 2. دید منفی به دنیا؛ یعنی خود دنیا را هدف دانستن و سرگرم لهو و لعب شدن. ✳️ @Akhlagh_Et