من ایشان را در جریان تیراندازی ژاندرمری در میدان انقلاب دیدم که چگونه به مردم کمک می کرد و مجروحین را منتقل می نمود. اصلاً احساس خستگی نمی کرد. پرتوان و پرکار بود. تمام دغدغه اش برطرف کردن مشکلات مجروحین بود. یادم  نمی رود روز بیستم بهمن ماه 57 بود که او را دیدم از وی پرسیدم: کجا بودی؟ گفت: بیمارستان بودم. مجروحین را درمان می کردم. گفتم: تا صبح بیمارستان بودی؟ گفت: بله. گفتم: نخوابیدی، خیلی خسته ای؟ خیلی آهسته گفت: کارهایم که تمام شد، به آشپزخانه بیمارستان رفتم و ظرف مریض هایم را شستم.” خانم دکتر باروتی ؛ متخصص زنان و زایمان “