ی مسیر جنوبی در حالت ایده آل به اصطلاح دودکش بود و گذر از مسیر متداول جنوبی برای دسترسی به قله را راحت می کرد. بالاخره پیمایش صد و چند متری نهایی قله با گذر از تپه شنی و گوگردی با گام هایی آرام و پیوسته به پایان رسید که البته ملت داستانی دارند تو این صد متر آخر، من که دائم خاطرات هفت صعود به هم پیوسته تیر و مرداد 98 باشگاه عالیان به دماوند رو در ذهن مرور می کردم به یاد دوستانی که در اون صعودها همراهمون بودند و هرزگاهی با آقای برجیسیان صحبت و شوخی برای کوتاه تر شدن مسیر تا قله. 🔹بالاخره حدود ساعت ۱۳ و ۱۵ دقیقه تیم دو نفره ما در زمستان ۹۹ بر بلندای بام ایران قله دماوند ایستاد به تاریخ دهم اسفند ماه، روز شنبه. اونم با حمل کوله های نسبتا سنگین بابت حمل تجهیزات اضافی اما کاملا ضروری که شاید خیلیش در رفت و برگشت استفاده نشد اما همانطور که گفتم همراه داشتنش ضروری بود که رعایتش نکته بسیار مهمی ست. (صعودی تمرینی و تفریحی 😉 در کمال آرامش با رعایت تمامی نکات فنی صعود و فرود) 🔹ثبت چند عکس تکی و دو نفره، نیم نگاهی به دهانه پوشیده از برف آتشفشان خاموش دماوند و سریعا حرکت به سمت پایین که با کوتاه بودن روز در زمستان، به تاریکی هوا و یخ زدگی مسیر در پایان روز برخورد نکنیم. انتخاب مسیر ایمن یال اصلی برای فرود و پیمایشی آرام را در پیش گرفته و البته طبق معمول عده ای بدون تجهیزات و آشنایی لازم در یخچال های اطراف سرگردان بودند که متاسفانه شاهد رها شدن ناخواسته یکی دو نفر بر روی یخچال ها بودیم، مسافت زیادی را با بهم خوردن تعادل بر روی یخچال سر خوردند که به لطف خدا منجر به حادثه تلخی نشد. شب مانی دوباره در بارگاه سوم و صبح روز یکشنبه فرود به ارتفاع پایین و پایان برنامه، برگشت به قم نیز با استفاده از وسایل نقلیه عمومی به صورت شهر به شهر انجام شد. 🔹شریفیان مهر ۱۳ اسفند ۹۹، مشهد مقدس