«عقلانیت» 🌿 انتظار، عامیانه، عالمانه، عارفانه ( ١٣ ) 📣 علاقهٔ عاشقانه 🔹 ما نیازمندیم که به کسی عاشقانه مهر بورزیم و با عشق او، زندگی و وجود خود را گرم کنیم. اگر چنین عشقی پشت سر انگیزهٔ رفتارهای ما نباشد زود دلسرد می‌شویم، اخلاقمان بد می‌شود و تعادل روحی نخواهیم داشت. 🔹 این محبت خیلی شدید، به کسی جز امام زمان (عج) نمی‌تواند تعلق بگیرد و به ایشان هم نمی‌تواند که تلعق نگیرد. یعنی نه می‌توان کسی را به اندازهٔ او دوست داشت و نه می‌توان او را به این اندازه دوست نداشت. اگر محبت ما به آن حضرت تا این حد شدید نیست، معلوم می‌شود ما در روح خودمان مشکل داریم، و الا او دوست داشتنی تر از این حرفهاست. 🔹 تنها راه نجات از عوام زدگی عاطفی، علاقه عاشقانه به امام زمان (عج) است. زیرا عاشق، مجبور به تقویت بنیان‌های عشق خود با علم و عمل است. از طرفی بالاخره ما هم تفریح می‌خواهیم، باید شاد باشیم. بهترین نوع تفریح و تفرّج روح، آن است که کسی را عمیقا دوست داشته باشیم. خداوند متعال موجود نازنینی به نام «امام» را برای هر عصری قرار داده تا بتوان به او عشق ورزید؛ این یکی از مهمترین خاصیت‌های یک امام است. 🔹 یکی از مهمترین فواید و ضرورت‌های این عاشقی، ترویج دین با بیان منطق و عقلانیت است. باید آتش عشقی که در تو ایجاد کرده به دیگران نشان بدهی، تا همه ببینند چقدر از نمازت، از عبادت و ولایتت لذت میبری، که حالا میخواهی دیگران را هم به این دین دعوت کنی؟ زندگی تو با دیگران چقدر تفاوت کرده؟ چقدر با نشاط تر، با انرژی تر و با آرامش بیشتری زندگی میکنی؟ 🔹 اگر ما که مدعی انتظار هستیم به این پرسش‌ها پاسخ درخوری ندهیم، نه تنها مبلغ خوبی برای حضرت نیستیم، بلکه وجود ما و ادعای ما، ضد تبلیغ برای وجود نازنین آن حضرت خواهد بود. 🔹 بنابراین نه می‌توان این علاقه را دست کم گرفت و نه باید کم بودن آن را تحمل کرد. علاقه عاشقانه، عصارهٔ تمام معرفت و کمال معنوی یک منتظر است. 👈 ادامه دارد ... 🔘 منبع: کتاب "انتظار، عامیانه، عالمانه، عارفانه" اثر استاد پناهیان