❢💞❢ ❢ #عشقینه 💌❢ . . [📖] رمان:《 #توبه_نصوح 》 [ #قسمت_شصت_ودوم ] گاهی می خندیدم و گاهی نگرانی به جانم می نشست. عین مرغ سر کنده می آمدم و می رفتم و قرار نداشتم. بارها لیوان آب را پر کردم و یادم می آمد روزه ام و سردرگم با گلویی خشک خودم را روی مبل می انداختم. اگر حوریا را از دست می دادم، نمی دانم چه بر سر روحیه و یا حتی زندگی ام می آمد. از استرس مغازه هم نرفتم. نزدیک غروب بود که بیرون رفتم. هم برای پیاده روی و هم برای افطار و شام. گرسنه بودم اما از نگرانی میلی به چیزی نداشتم. در حین پیاده روی زن و مردی بسته های غذا را پخش می کردند و یک بسته هم به من دادند. گفتند نذری است و اگر روزه هستم روزه ام را با نذری آنها افطار کنم. نزدیک پارک بودم و از مسجد دور شده بودم و صدای اذان را نمی شنیدم. از سوپرمارکت کنار پارک که تلویزیونش روشن بود پرسیدم اذان داده یا نه. اذان داده بود. بطری آب معدنی را خریدم و روی یکی از صندلی های پارک نشستم و مشغول خوردن شدم. بعد از نماز به معبد همیشگی رفتم و نگاه منتظرم را به خانه ی حاج رسول دوختم. از عاقبت درخواستم هیچ تصوری نداشتم و حتی نمی توانستم برای خودم رویاپردازی کنم. اگر حاج رسول جواب منفی می داد یا حوریا مرا به همسری قبول نمی کرد نمی دانم آینده ام به کجا می کشید. تمام طول شب را نخوابیدم. حتی یادم رفت سحری بخورم. با صدای اذان صبح که از مسجد پخش شد و به عمق کوچه ها سرک کشید، متوجه شدم روزه ی روز دوم شروع شد. وضو گرفتم و نمازم را خواندم و روی کاناپه دراز کشیدم و خوابم برد. با صدای گوشی ام و سردرد بدی که داشتم از خواب پریدم. حاج رسول بود. با عجله جواب دادم. _ جانم حاجی... سلام. _ سلام آقا حسام. خوابی؟ _ بله حاج رسول. خواب موندم. تا نماز صبح خوابم نبرد. _ به نماز جماعت که نرسیدی. می تونی به ختم قرآن خودتو برسونی؟ به ساعت نگاه کردم. باورم نشد تا این ساعت خوابم برده باشد. خداحافظی کردم و تماس را قطع کردم و با عجله خودم را به مسجد رساندم. ختم قرآن شروع شده بود. آخرین ردیف نشسته بودم و نگاهم سمت محمدرضا کشیده شد که جای دیروز من، در کنار حاج رسول نشسته بود. بعد از مراسم به سمت حاج رسول رفتم و به اجبار با محمدرضا هم دست دادم و احوالپرسی کردم. محمدرضا خنده ای کرد و گفت: _ چه خوب شد اومدی آقا حسام. حالا که دوست حاج رسول هستید، امشب من می خوام به همراه خانواده م بریم خونه ی حاج رسول. اگه حاجی موافق باشن، می خوام شما هم باشی و ازت دعوت کنم افطار بیای خونه ی حاج رسول. به وضوح ناراحتی را در چهره ی حاج رسول دیدم. اما خویشتن داری کرد و گفت: _ حسام مختاره اما فکر می کنم خانواده تو معذب باشن. حسام رو ندیدن تا حالا... _ مشکلی نیست حاجی... آشنا میشن. میای آقا حسام؟ نمی دانستم چه بگویم. از طرفی نمی خواستم جلوی این پسر کم بیاورم و از طرف دیگر، رفتار حاج رسول مرا منع می کرد از قبول این دعوت که پر از ابهام بود. _ منتظرتم آقاحسام. رومو زمین ننداز. قبل از اذان مغرب خونه حاج رسول باشی حتما. بدون اینکه منتظر جواب من باشد گفت: _ حاجی اگه اجازه بدید من برم. کلی کار دارم. با اجازه. و من و حاج رسول را ترک کرد. صدای حوریا تمام روح و جسمم را منعطف کرد به سمت جهتی که حوریا ایستاده بود. با چند دختر هم سن و سال خود حرف می زد. شاد و پر طراوت و صمیمی با لبخندی زیبا... چیزی که متفاوت از سر به زیر انداخته و چهره ی خالی از احساس و نگاه محجوبش بود. انگار نگاهم زیادی طول کشیده بود که حاج رسول از کنارم گذشت و گفت: _ فعلا خداحافظ پسر خوب. خجالت زده و دسپاچه خداحافظی کردم و به سمت آپارتمانم سرازیر شدم #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. . . ❢💞❢ Eitaa.com/Asheghaneh_Halal