•𓆩⚜𓆪• . . •• #عشقینه •• #یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو #قسمت_صدوچهل‌وهفتم همراه پدر و مادر حسنعلی خانه راضیه ماندم. نتیجه آزمایش محمد مهدی آمد و دکترش بیماری اش را تشخیص داد. بیماری اش نام عجیبی داشت و دکتر گفته بود دارویش هم گران قیمت و هم کمیاب است. دو روز تمام حسنعلی تمام مشهد را برای این دارو جست و جو کرده بود. یک نفر به او گفته بود شاید بتواند در تهران از طریق سفارتخانه ها و یا بازار سیاه این دارو را پیدا کند. حسنعلی تمام طلاهای راضیه را فروخت، ماشینش را گرویی گذاشت و به امید یافتن داروی محمد مهدی راهی تهران شد. حال محمد مهدی اصلا خوب نبود. همیشه تنش داغ داغ بود یا آن قدر گریه و بی قراری می کرد که دیگر صدایش در نمی آمد یا از شدت سرفه نفسش بند می آمد. تمام گوشت تنش آب شده بود و جانی در بدنش نمانده بود. حتی نمی توانست شیر بخورد و وقتی راضیه به زور چند قطره شیر به او می داد همه را بالا می آورد. هر چند محمد علی هر روز صبح به دنبالم می آمد که حرم برویم ولی با توجه به وضعیت محمدمهدی دلم نمی آمد راضیه را حتی برای لحظه ای تنها بگذارم و این چند روز حرم نرفتم. مادر در بیمارستان پیش ریحانه بود. خانباجی در خانه مراقب فرزندان راضیه بود و آقاجان و برادرانم روزی یکی دو بار سر می زدند. آن قدر نگران حال محمد مهدی بودم که دیگر خودم و فرزندم را فراموش کرده بودم. حتی وقتی برای فکر کردن و دلتنگی برای احمد هم نداشتم. فقط هر روز برایش آیه الکرسی می خواندم که هر جا هست سالم و سلامت باشد و زود برگردد. از مخابرات برای مان خبر آوردند که حسنعلی زنگ زده و گفته داروی بچه را پیدا کرده است و فردا می آید. با این خبر انگار جان دوباره در راضیه دمیده شد. بعد از چند روز که مدام اشکش می جوشید و غصه می خورد بالاخره لبخند بر روی لبش نشست. مدام سجده می رفت و خدا را شکر می کرد. نور امید در دلش روشن شده بود و با خوشحالی قربان صدقه محمد مهدی می رفت. از اذان صبح همه بیدار و منتظر بازگشت حسنعلی بودیم. سرفه های محمدمهدی شدت پیدا کرده بود و مدام نفسش بند می آمد. دکتر برایش دستگاه تنفسی تجویز کرده بود و گفته بود هر وقت نفسش رفت برای چند دقیقه ماسک را بر روی صورتش بگذاریم. راضیه دلشوره عجیبی داشت و آرام و قرار نمی گرفت. مدام بچه به بغل در خانه قدم می زد و از پنجره به بیرون سرک می کشید و برای رسیدن حسنعلی دعا می کرد. قبل از طلوع آفتاب بود که برای دقیقه ای سرفه های محمد مهدی کمی آرام گرفت. راضیه او را در گهواره گذاشت و رو به من گفت: دو دقیقه حواست بهش باشه من نمازم رو بخونم. چادرش را از سر جالباسی برداشت و قامت بست. به رکوع که رفت دوباره محمد مهدی به سرفه افتاد. رنگش سیاه و کبود شد و برای نفس کشیدن به تقلا افتاد. او را بغل کردم و مادر حسنعلی سریع ماسک را روی صورتش گذاشت. حتی با ماسک هم تقلای محمد مهدی برای نفس کشیدن فایده ای نداشت و رفته رفته رنگش کبودتر شد. مادر حسنعلی مدام حضرت زهرا را صدا می زد اما انگار فایده ای نداشت. راضیه در سجده آخر بود که محمد مهدی جان داد. مادر حسنعلی فریاد می کشید و مدام و محکم محمد مهدی را تکان می داد و به همه ائمه برای بازگشت نفس بچه التماس می کرد. راضیه هم چنان در سجده مانده بود و همه وجودش می لرزید. محمد مهدی تمام کرد. در کمتر از یکی دو دقیقه جلوی چشم مان جان داد. همه وجودم یخ زده بود. قدرت هیچ حرکتی نداشتم. راضیه بالاخره سر از سجده برداشت و نمازش را تمام کرد. یک راست به سراغ محمد مهدی آمد و او را از مادر شوهرش گرفت و در آغوش کشید. با گریه گفت: پسرم.... عمرم.... میوه دلم .... تو رو جان امام زمان چشماتو باز کن.... تو نباید بمیری.... بابایی تو راهه ... داره برات دارو میاره ... قراره داروهات رو بخوری خوب بشی. هق زد و گفت: امید مونو نا امید نکن. محمدمهدی جان چشماتو باز کن پسرم. نفس بکش ... بگو هنوز زنده ای مامانم.... دیگه ناراحت نمیشم مامانم هر چقدر دوست داری گریه کن سرفه کن فقط نفس بکش. با جیغ فریاد می زد: نفس بکش پسرم.... نفس بکش .... پاشو پسرم .... ✨لینڪ قسمت اول👇 https://eitaa.com/Asheghaneh_Halal/77174 . . •🖌• بہ‌قلم: #ز_سعدی . . 𓆩مرجع‌به‌روزترین‌رمان‌ها𓆪 Eitaa.com/asheghaneh_halal •𓆩⚜𓆪•