8⃣7⃣1️⃣ 1⃣ در دسته‌گل ٩٢هزار میلیارد تومانی سؤال اساسی این است که در حین ارتکاب این جرائم، قوه‌ی قضائیه‌ی آملی و رئیسی و اژه‌ای و مجلس قالیباف و اطلاعات سپاه طائب و نهادهایی مانند سازمان بازرسی که وظیفه کشف و مقابله با فساد در حین ارتکاب را دارند بودند؟ این اشخاص و ارگان‌ها برای انجام کدام وظیفه بودجه می‌گیرند؟ وقوع چنین مفاسد بزرگی با وجود وظیفه قانونی آنها، چگونه قابل توجیه است؟ 2⃣ آیا روزی خواهد رسید که تحقیق و تفحص از نهادهایی مثل بنیاد مسکن و بنیاد مستضعفان و سایر بنیادها و مجلس و شورای سیاستگذاری ائمه جمعه و کمیته امداد و شهرداری‌ها(به‌خصوص تهران!) و نیروهای مسلح و نهادهای خاص صورت بگیره؟! در آن روز با چه صحنه‌هایی مواجه خواهیم شد؟! 3⃣ اگر فساد فولاد مبارکه با آقاخان‌های اصول‌گرا ارتباط داشت، همین‌طور اخبارش منتشر می‌شد یا منتشرکننده را به جرم افسادفی‌الارض ممنوع‌التصویر و محکوم به شلاق و... می‌کردند و با پرونده‌سازی، خبرنگار و افشاگرِ موردنظر را یهودی و فراماسونر معرفی می‌کردند؟! 4⃣ آیا بهتر نیست به جای اینکه جناح‌های سیاسی این فسادها را گردن یکدیگر بیندازند(یکی طعنه به امامان جمعه بزند و آن یکی طعنه به واعظی و جهانگیری)، برای ریشه‌کن‌شدن و رانت و تبعیض در مناسبات و نهادهای مختلف تدبیری اساسی صورت گیرد؟! 5⃣ اینکه به‌دلیل بی‌اطلاعی یا بی‌عرضگی یا شراکت در فساد، اجازه دهیم مفسدین گرامی آش رو با جاش ببرند، بعد از مدت‌ها پیگیر بشیم و از مسؤولینی بی‌عمل و تازه‌بیدارشده قهرمان‌سازی کنیم. فقط مصرف رسانه‌ای دارد؛ آنهم برای یک اقلیت کندفهم نه مردم فهیم. 6⃣ مواجهه‌ی نمایشی با فساد، بی‌اعتمادی را افزایش می‌دهد، بدبینی و تنفر از دستگاه تصمیم‌گیر را گسترش می‌دهد..