✨بسم الله الرحمن الرحیم ✨ 📚#رمان #نسل_سوخته🔥 #قسمت_چهل_وچهارم: بیدار باش وقت هامون رو با هم هماهنگ کرده بودیم صبح ها که من مدرسه بودم اگر خاله شیفت بود خانم همسایه مون مراقب مادربزرگ می شد خدا خیرش بده، واقعا خانم دلسوز و مهربانی بود حتی گاهی بعد از ظهرها بهمون سر می زد. یکی دو ساعت می موند، تا من به درسم برسم یا کمی استراحت کنم اما بیشتر مواقع من بودم و بی بی. دست هاش حس نداشت و روز به روز ضعفش بیشتر می شد. یه مدت که گذشت، جز سوپ هم نمی تونست چیز دیگه ای بخوره ... میز چوبی کوچیک قدیمی رو گذاشتم کنار تختش می نشستم روی زمین، پشت میز نصف حواسم به درس بود، نصفش به مادربزرگ تا تکان می خورد زیر چشمی نگاه می کردم چیزی لازم داره یا نه شب ها هم حال و روزم همین بود، اونقدر خوابم سبک شده بود که با تغییر حالت نفس کشیدنش توی خواب از جا بلند می شدم و چکش می کردم ... نمی دونم چند بار از خواب می پریدم، بعد از ماه اول شمارشش از دستم در رفتهبود، ده بار، بیست بار ... فقط زمانی خوابم عمیق می شد که صدای دونه های درشت تسبیح بی بی می اومد مطمئن بودم توی اون حالت، حالش خوبه و درد نداره خوابم عمیق تر می شد اما در حدی که با قطع شدن صدای دونه ها سیخ از جا می پریدم و می نشستم، همه می خندیدن مخصوصا آقا جلال ... - خوبه، دیگه کم کم داری واسه سربازی آماده میشی. اون طوری که تو از خواب می پری سربازها توی سربازخونه با صدای بیدار باش از جا نمی پرند و بی بی هر بار بعد از این شوخی ها مظلومانه بهم نگاه می کرد، سعی می کرد آروم تر از قبل باشه که من اذیت نشم من گوش هام رو بیشتر تیز می کردم که مراقبش باشم ... بعد از یک ماه و نیم حضورم در مشهد کارم به جایی رسیده بود که از شدت خستگی ایستاده هم خوابم می برد ... #ادامه_دارد...