ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩم. ﺍﻭ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﻟﯿﻠﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺨﻮﺭﺩﻥ ﭼﺎﯼ،ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺩﺍﻧﯿﺎﻝ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺖ،ﺍﻣﺎ ﺗﺮﺱ... ﺗﺮﺱ ﮐﺠﺎﯼ ﮐﺎﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ؟ - ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﻮﻧﺎ ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻢ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ کشید. ﻟﺒﺎﻧﺶ را ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩ. - ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﻮﻧﺎ ﮐﻪ ﻧﻪ،ﺍﻣﺎﺍﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺷﻮﻥ ﭼﯽ؟ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪﻡ؟ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﯾﺸﺎﻥ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪﻡ؟ - ﻧﻪ،ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻡ. ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﻢ، ﺭﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ - ﺍﺯ ﻧﻈﺮﻣﻦ ﻧﻔﺮﺕ،ﻧﻮﻋﯽ ﺗﺮﺱ ﮔﺮﯾﻢ ﺷﺪست. ﺗﺮﺱ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﮑﻠﯿﻔﺶ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻔﺖ ﭘﺎ ﭘﺮﯾﺪ ﻭﺳﻄﺶ،ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺴﺶ ﮐﺮﺩ. ﺍﻭﻧﻮﻗﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭼﺎﯾﯽ ﻣﯿﺸﻪ. ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ. ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪﻡ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭ ﮐﻤﺮ ﻫﻤﺘﺶ ﺑﺮﺍﯼ ناﺑﻮﺩﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ. ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩ - ﮔﺎﻫﯽ،ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﺷﻮﻥ ﺑﺎ ﻃﻌﻢ ﺧﺪﺍ ﻣﯿﺨﻮﺭﻥ. ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ،ﻓﻨﺠﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﺷﻮﻧﻮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍ... ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﻋﺠﯿﺐ،ﺍﻣﺎ ﺩﻟﻨﺸﯿﻦ ﺑﻮﺩ. ﻧﻔﺴﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺁﻩ ﻧﺒﻮﺩ - ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻥ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺒﺮﻩ ﮐﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻃﻌﻢ ﺧﺪﺍ،ﻣﻬﻤﻮﻥ ﺧﻮد ﺧﺪﺍ ﺑﺨﻮﺭﻩ. ﺷﺎﯾﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ.ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻃﻌﻢ ﺧﺪﺍ،ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻣﺰﻩ ﯼ ﭼﺎﯼ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻧﮑﺮﺩﻡ. ﺳﯿﻨﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻫﻞ ﺩﺍﺩ - ﺧﺐ،ﭘﺮﻭﯾﻦ ﺧﺎنم ﻣﻨﺘﻈﺮﻥ ﺗﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﺭﻭ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﺤﻮﯾﻠﺸﻮﻥ ﺑﺪم. ﻟﻘﻤﻪ ﺍﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. ﻓﻨﺠﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ؟ ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﮐﻨﻢ. ﺑﺎ ﺍﮐﺮﺍﻩ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﻔﺘﻢ. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺍﺵ ﻋﻤﯿﻖﺗﺮ ﺷﺪ. ﺟﺮﻋﻪ ای ﻧﻮﺷﯿﺪﻡ. ﻣﺰﻩ ﺍﺵ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ،ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﮐﻪ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﻮﺩ؟ ﺣﺴﺎﻡ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻡ ﺩﺭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻭ ﭼﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻃﻌﻢ خدا می داد. #ادامہ_دارد... @khamenei_shohada