محمدرضا شفیعی کدکنی: می گویند انسان در زندان سرای زبان زندگی می کند و هر کسی اهل هر زبانی که باشد زندانی زبان خویش است و جهان را در محدوده زبان خویش می بیند و می شناسد مثل کسی که در اتاقی دربسته با چهار دیوار و یک پنجره به اطراف می نگرد او بخشی از پیرامون را می تواند بییند اما توانایی آن را ندارد که در یک زمان تمام پیرامون را در نظر آورد مگر آن که بر روی بام آید و از روی بام بنگرد آنجا که حصار دیوارها و محدوده پنجره ها دیگر وجود ندارد.جلال الدین مولوی روی بام زبان ایستاده است سالها پیش دوستی از من خواست که درباره شرحی که بر مثنوی نوشته بود چند کلمه بنویسم همان جا در حضور او بالبداهه مطلبی نوشتم که مضمون آن را در این لحظه بیشتر به یاد می آورم"مثنوی معنوی حضرت مولانا بزرگ ترین حماسه روحانی بشریت است که خداوند برای جاودانه کردن فرهنگ ایرانی آن را به زبان پارسی هدیه کرده است https://eitaa.com/Bayynat