🌷 نکته تفسیری صفحه ۴۶۵🌷 بهانه ای برای گنهکاران نیست: خدای مهربان در این آیات به بندگان خود فرمان می دهد که به دعوت او پاسخ مثبت دهند و از برنامه ای که برایشان فرو فرستاده، پیروی کنند تا مبادا به سرنوشت دردناک کسانی دچار شوند که پیام خدا را انکار کردند و پیامبران او را دروغگو شمردند و در برابر آن ها تکبر ورزیدند؛ تا مبادا پس از به پایان رسیدن فرصت عمر و آشکار شدن راستی دعوت پیامبران، آه از نهاد تک¬تکشان بلند شود که افسوس بر من که در مورد خدا و آنچه به او مربوط می شد، کوتاهی کردم (یا حَسرَتیّْ عَلیّْ ما فَرَّطتُ فی جَنبِ الله)؛ آیات قرآن را به مسخره گرفتم و پیامبران و امامان را افرادی دروغگو خواندم و سخنانشان را مشتی افسانه و خرافه پنداشتم. آنجاست که چنین افرادی با دیدن حال و روز شیرین پرهیزکاران آرزو می کنند که ایکاش خدا آنان را نیز هدایت کرده بود تا در صف متّقین قرار می گرفتند (لَو اَنَّ اللهَ هَدانی لَکُنتُ مِنَ المُتَّقین)، و همان جاست که مغروران دیروز دنیا، با التماس و زاری آرزو می کنند که ای کاش به دنیا باز می گشتند و راه ایمان و نیکوکاری را پیش می گرفتند(لَو اَنَّ لی کَرَّةً فَاَکونَ مِنَ المُحسِنین). در این هنگام، از سوی خدا ندا می رسد که: چرا؛ هدایت من سراغ تو آمد؛ ولی تو آن را انکار کردی و تکبّر ورزیدی و از کافران شدی (بَلیّْ قَد جاِّءَتکَ آیاتی فَکَذَّبتَ بِها وَ استَکبَرتَ و کُنتَ مِنَ الکافرین)؛ این طور نیست که من تو را از آینده ات آگاه نکرده و بی خبرت گذاشته باشم، و این خودت بودی که با اختیار خودت این راه را انتخاب کردی. در آن روز، کافرانی که در دنیا، پروردگار خود و نشانه هایش را به مسخره می گرفتند و در برابر پیامبرانش رو ترش می کردند، با رویی زشت و سیاه پا به عرصه‏ ی قیامت می گذارند (وَ یَومَ القِیامَةِ تَرَی الَّذینَ کَذَبوا عَلَی اللهِ وُجوهُهُم مُسوَدَّه) و به جایگاه ویژ ای که متکبّران در دوزخ دارند، وارد می شوند(أَلَیسَ فی جَهَنَّمَ مَثوًی لِلمُتَکَبِّرین). در مقابل، پرهیزکارانی را که در دنیا به دعوت خدا پاسخ نیکو دادند، خدا از عذاب نجات می‌دهد (وَ یُنَجِّی اللهُ الَّذینَ اتَّقَوا بِمَفازَتِهِم) و بی آن که مشقتی به آنان برسد و رنج و غصّه ای را حس کنند، به قصـر ابدی خود در بهشت پا می گذارند(لایَمَسُّهُمُ السّوِّءُ وَ لا هُم یَحزَنون).