«‌رهبانيتِ‌» پيروان حضرت عيسى(عليه السلام) در تاريخ معروف است. ايشان چنين استدلال مى‌كنند كه وقتى از دنيا كناره گرفتيم و گوشمان صداهاى دنيا را كمتر شنيد، چشممان مظاهر دنيا را كمتر ديد، كمتر خورديم، كمتر خوابيديم و كمتر با انسان هاى ديگر، به خصوص انسان هاى گناه كار سر و كار داشتيم، طبعاً مجال بيشترى براى توجه به خدا پيدا مى‌كنيم و گوش و چشم و زبان و قلب خود را در مسير توجه به خدا به كار مى‌گيريم. البته اين طرز فكر مخصوص مسيحيان و رهبانيت مسيحى نيست، بلكه در اسلام نيز برخى فرقه هاى متصوفه همين نظر را دارند. آنان براى اين‌كه دائماً توجهشان به خدا و قيامت باشد و ياد اغيار را از دل بيرون كنند، از جامعه و زندگى اجتماعى كناره مى‌گيرند و گوشه عزلت برمى گزينند. به نظر آنان راه مبارزه با غفلت همين است كه هر چه كمتر با مظاهر دنيا سر و كار داشته باشيم و خود را در محيطى قرار دهيم كه چشممان كمتر به مظاهر زندگى مادى بيفتد تا دل از غير خدا خالى شود! در هر حال چنين طرز تفكرى از ديدگاه اسلام و معارف اهل بيت(عليهم السلام) مردود است.🚫 قرآن كريم در مورد رهبانيت پيروان حضرت عيسى مى‌فرمايد: اين امرى بود كه آنان خود ابداع كردند و دستور ما نبود. ما از آنها رهبانيت نخواستيم؛ چيزى كه آنان بايد به دست مى‌آوردند «‌رضايت خداوند‌» بود. 📚پی‌نوشت: قرآن کریم، حدید، ۲۷ به سوی او، علامه مصباح یزدی، ص ۱۵۷ #نقد_تصوف 🔈https://www.instagram.com/p/CJqktTVngRp/?igshid=1hczsvovkg3es ⏳بدون توقف 🔉https://eitaa.com/bedonetavaghoff