🔘 برخی آقایان در باره‌ی موضوع «مدیریّت فضای مجازی» که با هدف به دست آوردن استقلالِ نداشته‌مان در فضای مجازی مدّت‌هاست که از جانب افرادی دلسوز و تیزبین دنبال می‌شود، نظرشان را این‌گونه ابراز می‌کنند که:
▪️ آزادی بر استقلال مقدّم است!
▪️ نباید به خاطر کسب استقلال، آزادی مردم را محدود کرد!
▪️ برای کسب استقلال نیز به آزادی نیاز داریم!
😔 پس از عرض مراتب تأسّف به خاطر مواجه شدن با این‌چنین اظهارات غیر عالِمانه و عوامانه‌ای از سوی برخی دوستان عزیزِ حزب‌اللّهی‌مان و نیز ناچار شدن به توضیح مطلبی که آنچنان هم پیچیده نیست، عرض می‌شود که:
🔘 مطلب کلیدی آن است که ملتفت باشیم که هر میزان آزادی‌ای که داریم ناشی از استقلال است؛ یعنی منطقا نمی‌توان بدون داشتن قدرت و استقلال و امنیت، آزادی داشت. آزادی نتیجه و ثمره‌ی استقلال و قدرت است.
🔘 اگر آزادی باشد اما استقلال و قدرت و امنیّت نباشد (دقیقا مانند وضعیّت اسف‌بارِ کنونیِ فضای مجازی)، آن آزادی هم «توهّم آزادی» است؛ چراکه آزادی زمانی حقیقتا «آزادی» است که «قدرت» استفاده از آن را هم داشته باشیم. این‌طور نیست؟
🔴 اگر کسی غذایی را جلو ما بگذارد اما دست و دهان‌مان را ببندد و آنگاه با خوش‌رویی به ما بگوید که بفرمایید از این غذای لذیذ میل کنید، در باره‌ی آن فرد چه تصوّری می‌کنیم؟
🔴 اگر حکومت ایالات متّحده‌ی آمریکا به مردم کشورش برگه‌ی رأی اعطا کند و به آنان بگوید که بفرمایید آزادانه حزب و نامزد مورد علاقه‌ی خود را انتخاب کنید، اما در عوض مناسبات و سازوکارها را به گونه‌ای ترتیب داده باشد که مردم نتوانند غیر از دو حزب ضدّ مردم و امتحان‌پس‌داده‌ی «جمهوری‌خواه» و «دمکرات» به حزب دیگری رأی دهند و بلکه اساسا توده‌های مردم نتوانند در ایام انتخابات با نظرات و سلایق احزاب و نامزدهای دیگر آشنا شوند و حرف آن‌ها را بشوند، آنگاه می‌توان این انتخابات را «انتخابات آزادانه» توصیف کرد؟
⚠️ آزادی‌ای که قدرت استفاده از آن را نداشته باشیم، همان آزادی‌ای است که سال‌ها «صهونیست‌ها» در پی تبلیغ و نهادینه‌سازی آن در دنیا هستند.
✍️ ابَرشاگرد
#⃣ #از_تبیین_تا_قیام
@Emam_kh