وزیر خارجه با سفر به گامبیا، در نشست سران کشورهای اسلامی، حاضر شد او در نطقش در این اجلاس در روز ۱۵ اردیبهشت، از موضوعاتی چون غزه، تحقق صلح، پیشرفت‌های علمی ایران و… گفت اما، بحثم اینها نیست از صحبت‌های وی چنین برمی‌آمد که مهم‌ترین دغدغه‌ی او، عدم تحقق اهداف سند ۲۰۳۰ در کشورهای مسلمان است امیرعبداللهیان در نطقش، ۱۰ بار از عبارت توسعه پایدار استفاده کرد پر واضح است که وی نسبت به مفهوم این عبارت آگاهی کامل دارد آیا مجدداً باید یادآور شد که رهبر جهان اسلام، این سند (توسعه پایدار) را مطلقاً مجاز ندانسته‌؟ جالب آن است که وی گفته زمینه‌های مساعدی برای پیشبرد توسعه پایدار بر اساس شاخص‌های اسلامی فراهم است توسعه پایدار، آیین جدید یهود برای دنیاست که عملاً اسلام را به مسلخ می‌برد، لذا صحبت از اجرایش بر مبنای معیارهای اسلامی بسیار مضحک است آقای وزیر! در این نشست که خاص کشورهای مسلمان است، چه‌قدر دغدغه‌ی زنده نگه داشتن، بالندگی و اجرای اسلام را در جهان امروز داشتید؟ اساساً جایگاه اسلام در این کنفرانس، برای شما به عنوان وزیر جمهوری اسلامی ایران، چه بود؟ شعار این دوره از اجلاس ارتقای وحدت و همبستگی از طریق گفتگو‌ پیرامون توسعه پایدار بود، اما آیا مقدور نبود که دستکم، اندکی با این شعار مخالفت شود؟ یا لااقل وزیر خارجه، این همه دغدغه اجرای توسعه‌ی پایدار را از خود نشان ندهد؟ اگر امکان زدن زیر میز توسعه‌ی پایدار نبود، آیا این همه همدلی برایش لازم بود؟ جایگاه تمدن نوین اسلامی که مورد تأکید رهبری است، در نطق وزیر چه بود؟