⭕وفاق در بالا، فشار بر پایین ✍️محمدرضا طاهری 🔹دولتی که برنامه مشخصی برای اداره کشور و حل مسائل و بحرانهای آن نداشته باشد، به سیاست وفاق در بالا (یا همان چانه زنی) روی می آورد که نتیجه آن فشار بر پایین یا مردم خواهد بود. 🔸 آنچه در صد روز ابتدایی دولت چهاردهم مشاهده می شود، موید این مدعاست. اساسا این سیاست، آسان ترین روش اداره کشور، و به تعبیر دقیق تر جمع کردن مسائل است. یکی از بنیادی ترین اصول این سیاست، گران سازی است که با نام علمی واقعی سازی از آن یاد می شود. نظیر واقعی سازی قیمت بنزین یا ارز. در این رویکرد، اگر قرار باشد صرفه جویی صورت گیرد، باید توسط مردم صورت گیرد، اگر قرار باشد، افزایش درآمدی حاصل شود، باید از طریق وضع انواع و اقسام مالیات ها بر مردم انجام شود. اگر قرار است کسری بودجه جبران شود، یا قطع یارانه مردم است، یا حذف کالابرگ است، و به طور کلی هر امری که به طور مستقیم به مردم مرتبط است. 🔹در مقابل دولت هیچگاه به سوی حیف و میل هایی که توسط اهالی قدرت صورت می گیرد نزدیک هم نمی شود، چرا که ممکن است دورهمی هایی که به نام وفاق شکل گرفته است، بر هم بخورد. یک مثال خوب در این خصوص، بحث میترینگ است که بارها و بارها توسط دکتر جلیلی مطرح شده است، اما هیچ گوش شنوایی در این خصوص وجود ندارد. سیاست وفاق در بالا و فشار بر پایین متضمن نوعی مصلحت گرایی نیز است. 🔸البته روشن است که حکمرانی نیازمند مصلحت سنجی هایی موردی، موقتی و استثنایی نیز هست، اما اگر عمل بر اساس مصلحت و نقض رویه های مستقر به امری رایج تبدیل شود و دولت انبانی از ناترازی ها را بر دوش گرفته و استناد به آن به دنبال مجوزهای خاص باشد، با پدیده نامبارک مصلحت گرایی مواجه هستیم و حال آنکه هیچ مصلحتی بالاتر از عمل به عدالت نیست. 🔹سیاست وفاق در بالا و فشار بر پایین، به شدت برای یک دولت بدون برنامه جذاب است. یک شیوه اداره کشور است با حرف زدن و دستکاری اعداد و ارقام: حرفها به نفع مردم و اعداد علیه مردم. یکی از خطرات بالقوه این سیاست، برون گرایی اصلاحی است. بر این اساس ریشه اصلی معضلات کشور نه در ساختار درونی دولت که در بیرون و به طور خاص، مردم و دشمنان خارجی جستجو می‌شود. برون نگری اصلاحی یکی از بدافزارهایی است که به نرم افزار مقاومت نیز آسیب می زند. راهبرد مقاومت یک مجموعه الزامات نظری و عملی دارد. 🔸از جمله الزامات نظری آن، فهم این مطلب است که ریشه اصلی مشکلات کشور در داخل کشور قرار دارد، و از جمله الزامات عملی آن، پیشگام بودن دولتمردان در مقاومت است. به عبارت دیگر، سیاست فشار بر مردم باید به سیاست فشار بر دولتمردان به معنای عام کلمه، یعنی همه مسئولان ممکتی، تبدیل شود. به نحوی که مردم به رأی العین ببینند که اگر سیاست مقاومت متضمن سختی ها و دشواری هایی است، این مسئولین مملکت هستند که بیش از همه بار این مقاومت را بر دوش دارند. 🔹در حکمرانی مطلوب، اصلاحات به همان میزان که متوجه مردم است و اقدامات دشمنان نیز رصد می شود، معطوف به دولتمردان و ساختارهای حکومتی و شیوه حکمرانی نیز هست. چرا که اساسا جدایی میان دولت و مردم وجود ندارد. به قول رئیس جمهور محترم، مردم و مسئولین نباید دو سفره جداگانه پهن کنند. 🔸امیرمومنان علی(ع) می فرمایند که خداوند بر حاکمان عادل واجب کرده است که همانند ضعیف ترین افراد جامعه زندگی کنند. اما سیاست وفاق در بالا و فشار بر پایین چیزی جز پر و پیمان شدن سفره اهالی قدرت در بالا و خالی تر شدن سفره مردم در پایین نیست. 🔹این ادعای عوام فریبانه که مهم نیست مسئولین کشور بهترین زندگی را داشته باشند بلکه مهم آن است که به مردم خدمت کنند، چیزی جز یک ایده انحرافی در توجیه اشرافی گری مسئولین و نابود کردن نرم افزار مقاومت نیست. ساده زیستی دولتمردان یک توصیه اخلاقی نیست، یک واجب الهی است و محال است دولتمردی که در این زمانه دشوار به اشرافی گری خو کرده باشد بتواند گرهی از مشکلات کشور بگشاید. ✅ @asreiranian_ir