📚 #رمان_شیطان_و_جمیل (عهد و پیمان با خدا و امام عصر علیه السلام) 28. سلام، زندگی_1 جمیل کارهایش را تمام کرد و بی صبرانه به سراغ یادداشت ها رفت: در جمع روحی تازه دمیده شد و همگی به آن سوی پیش رفتیم، مقابل خود خیمه ای دیدم. مردی خوش سیما، که تا ان روز کسی را به زیبایی او ندیده بودم. در حالی که لبخند جانبخشی بر لب داشت؛ برای خوشامد گویی از چادر خارج شد. جوانی نیکو روی با قامتی میانه و با استخوان های درشت، موهای مشکی و زیبای بر دوش ها ریخته اش و ابروانِ پیوسته اش ملاحتی خاص به او داده بود. انگار دمِ صبح بود … انگار طلوع فجر بود … انگار روبروی برخاستگاه خورشید ایستاده و طلوعِ طلائیش را و زلال نورش را تماشا می کردم … چشمانم بر وجودش گره خورد و سنگینیِ خاصّی را احساس کردم … تبسم نرم او تمام وجودم را آرامش بخشید … گویی شعری ملایم و از دل و جان برخاسته، روحم را نوازش می داد … دیگر اطرافم را حس نمی کردم … تمام وجودم، چشم شده بود و می خواستم برای همیشه او در برابرم باشد … هیچ کس حرفی نمی زد … بی شک عالَم محو جمال او بود و چرخ گویی ایستاده بود … قدمی دیگر پیش گذاشت و تبسمی دیگر … جادوی چشمش فرو نشست نسیم وجودش به یکباره تکانم داد و حالا می شد حرف زد. یکی از ما به سخن آمد: “ای آبروی عرب، به ما آب رسان. “با اشاره ی آن آقای مهربان، کنیز ظرفی آب به دست آقا داد. ایشان نخست قدیری از آن آب را نوشید و بعد دستی در آن برد و به ما داد. ما جملگی از آن نوشیدیم، همه سیراب شدیم؛ ولی اصلا آب آن ظرف کم نشده بود! دیگری از همراهان ما، در حالی که با نوشیدن آب جان گرفته بود ؛ لب به سخن گشود: “ای آبروی عرب، ما گرسنه ایم.” نسیمی وزید. سر و تکان خورد؛ چرخید و سر خم کرد و آن سید نورانی، خود به چادر برگشت. احساس سرما کردم، در آن کویر داغ، تمام بدنم یخ زد. برای دیدارش لحظه می شمردم که ناگهان آن دلربا، طَبَق کوچکی که غذا در آن بود؛ به دست کرفته، بیرون آمد. از جماعت حتی صدای نفس بر نمی امد. همه به او چشم دوخته بودیم. او در حالی که آن طبق کوچک را در دست داشت؛ دست دیگر را در آن گذاشت و سپس صدایش چون نسیمی دل انگیز، فضا را پر کرد: ” ده نفر، ده نفر ، بیائید و تناول کنید.” صدایش چه گرم و گیرا بود. کاش بیشتر حرف می زد. به پیشانی قشنگش خیره شده بودم. از تماشایش سیر نمی شدم، دریایی از واژه های بلند بود. نرمی، مهربانی و شفقت در وجودش موج می زد. عصمت و پاکی، عزت و شوکت و جاه و جلال از آبشار نگاهش فرو می ریخت. صلابت و پایمردی، صداقت و جوانمردی و کرامت و لطف در چشمه ی چشمش پیدا بود. به فرمان او، دسته دسته از آن غذا خوردیم و سیر شدیم. بخدا قسم، غذا نه تغییر کرد و نه کم شد! حالا ما از مرگ حتمی نجات یافته بودیم و باید که از این کویر کشنده هم خلاص می شدیم. هنوز موقعیت را باز نیافته بودیم. نمی فهمیدیم که در برابر چه کسی قرارداریم. و گرنه لحظه ای اراده ی رفتن نمی کردیم. چرا که آنجا دیگر نه کویر که دشتی پر از شقایق بود؛ که آان رُزِ کویری را بر پیشانی داشت. در آنجا دیگر نه سرگردان و حیران، که در زیر آبشاری از خود یافتگی بودیم و سر خوش از رسیدن به نقطه ی ختم غم ها و و غصّه ها. آری، موقعیت را در نمی یافتیم و خواب بودیم. یکی از جماعتِ خواب، زبان باز کرد: ” ای آبروی عرب، می خواهیم به فلان راه برویم .” آقا در حالی که با دست به شاهراهی اشاره می نمود؛  فرمود:” مقصود شما آن راه است.” ما به راه افتادیم و از او دور شدیم. قدری از مسیر پیمودیم؛ که یکی از دوستان تقاضای توقف کرد و گفت که ” شما از منزل خود برای تامین معیشت خارج شده اید. ” جمله ی معناداری بود. @Etr_Meshkat