♦️ ما آدما چون عاشق خدا نیستیم... و چون نیاز داریم به عاشق شدن و عشق ورزیدن و چون غالبا به دنبال معشوق انسی هستیم که عاشقش بشیم و چون کسی که لایق این عشق باشه رو پیداش نمیکنیم... دلمون میگیره و دچار سرگردانی و هجران میشیم! افسرده میشیم... خدا عشق رو خلق کرده فقط برا خودش که ما این عشق رو خرج خودش کنیم، و اگر این عشق خرج غیر خدا بشه آخرش هجرانه (الإمامُ عليٌّ عليه السلام: الهِجرانُ عُقوبَةُ العِشقِ) اگر این عشق خرج یکی دیگه بشه، خدا میزنه زیر میز! خدا غیوره! برای انس، محبت و مودت کافیه... مثلا نباید عاشق همسر شد! به همسر باید محبت و مودت داشت. (رفقا توجه داشته باشن که عشق با دوست داشتن و محبت کردن و توجه کردن و اظهار محبت فرق داره ها! عشق یعنی اینکه بخوای تمام هستیتو و تمام توجه و یادت رو خرج یکی کنی، یعنی همه چیزتو خرجش کنی، همه چیز! از عقاید و جان و مال و تمام دنیا و آخرتت و تمام هستیت... به همسر، اتفاقا طبق فرموده یگانه معشوق عالم یعنی الله تبارک و تعالی، هم باید محبت کرد و هم این محبت رو باید به زبان آورد... اشتباه نشه... و زیاد هم باید به زبان آورد.)
♦️ عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ عَنِ اَلْعِشْقِ قَالَ قُلُوبٌ خَلَتْ مِنْ ذِكْرِ اَللَّهِ فَأَذَاقَهَا اَللَّهُ حُبَّ غَيْرِهِ؛ مفضل بن عمر گويد از امام صادق (عليه السّلام) عشق را پرسيدم فرمودند: دلهائى كه از ياد خدا تهى شوند، پس خدا محبت غیر خودش را به آن دلها می چشاند.
📚 الأمالی (شیخ صدوق)، ج۱،ص۶۶۸