مازوخیسم فرهنگی ماشه فرهنگی خطرناکتر از ماشه سیاسی امیدواری و ناامیدی، دو مفهومی که می تواند موتور حرکت جامعه را روشن و یا خاموش کند و یا موجب پیشرفت و یا پسرفت جامعه شوند. از این رو یکی از اهداف دشمنان در جنگ روانی، تزریق روحیه ناامیدی و یاس و گرایش افراد جامعه به سوی افکار منفی است. پزرگ نمایی اخبار منفی و کوچک نشان دادن اخبار مثبت از جمله ترفندها و سیاست هایی است که در جنگ رسانه ای صورت می گیرد در این میان (مزدوران داخلی، و‌ روشنفکران غربگرا‌ و بیمار و برخی سلیبرتی ها) نقش مازوخیست های داخلی را بازی می کنند و ماموریت دارند جامعه را با یک بُن بست سیاسی و فرهنگی دچار کنند. از سویی دیگر رسانه های سادیسمی که از تحقیر ملت ایران لذت می برند روی مازوخیست های داخلی حساب باز می کنند. تبلیغات سیاه وگرایش مردم به افکار منفی چنان رفتار سیاسی و فرهنگی مردم را تحت شعاع قرار می دهد که اگر از نکات منفی و مشکلات بیشتر گفته شود یشتر مورداستقبال عمومی قرار می گیری و اگر از نکات مثبت بگویی به دیده شک وگمان نگریسته می شود. این نوع از مازوخیسم جامعه ما را دچارنوعی بی هویتی وخود تحقیری می کند و به قول امیل سیوران؛ (( ناامیدی جمعی مهم ترین عامل انهدام ملت هااست و ملتی که دچار آن می شود هرگز نخواهد توانست دوباره روی پای خود بایستد)) امروز هجمه گسترده از این نوع مازوخیسم، اذهان جامعه را در برگرفته تا با سیاه نمایی و القای ناتوانی و ناکارایی، روح امیدباوری را از کالبد جامعه بزدایند تا موتور محرک جامعه را از پیشرفت دچار ایستایی کنند. یک معلم