خوش بحال شکوفه هایِ درخت بِه اردیبهشت را دلبرانه به آغوش می‌کشد گویی تنور جوزا در چال گونه‌اش غرق شده. در آخر فلسفه هبوط درخنکای خزان، به اِغوایش خواهد کشید