امام حسن عسکری(ع) فرمودند: «إِنَ‏ لِلسَّخَاءِ مِقْدَاراً فَإِنْ زَادَ عَلَيْهِ فَهُوَ سَرَفٌ ... وَ لِلِاقْتِصَادِ مِقْدَاراً فَإِنْ زَادَ عَلَيْهِ فَهُوَ بُخْلٌ ...»؛ سخاوت ورزیدن حدی دارد که اگر از آن تجاوز شود، اسراف است. صرفه جویی هم حدی دارد که اگر از آن عبور شود، بخل است. تمام بدبختی های انسان از افراط و تفریط است. تمام انسان‌هایی که بدبخت شدند، برای این بود که یا در جانب افراط و یا در جانب تفریط افتادند. خداوند به آن‌ها نعمتهای فراوان داد، اما با استفاده ی نابجا از نعمت ها، دچار کفر نعمت عملی شدند. مصرف بی‌جا و بی‌اندازه از نعمت‌ها، موجب از دست دادن نعمت هاست. مانند کسی که تمام عمر خود را صرف کسب مال کرده و هرگز به هدف آفرینش خود و کسب معرفت و خدمت به خلق نپرداخته. این فرد با افراط در دنیا طلبی، درواقع از نعمت عمر خود بهره نبرده، و حتی کسی که در کسب روزی حلال قصور کرده هم همینطور است. اینجا مهم اعتدال است و استفاده به جا از نعمات. @Hashemiolya_ir