گفته های این دوست عزیز در سطور اول این گمان را در ذهن تقویت می کند که کشور ژاپن یک جامعه سنتی-به قول آن دوست عزیزم- و پایبند به اصول اخلاقی مورد نظر خود می باشد. اما در رسانه ها به آمار و قوانینی بر می خوریم که نشان دهنده این فرهنگ بیان شده جامعه ژاپنی نیستند -و حتی در مواردی قوانین در جهت عکس ارزش های بیان شده وضع شده اند- و رد پای دست های آشکار و پنهان برای انحطاط آن و تبدیل ارزش به ضد ارزش به خوبی دیده می شود که تا حدی هم موفق بوده اند. قانون ممنوعیت تن فروشی یا رواج روسپی گری! در دوره پسا جنگ بحران بر جامعه ژاپن سایه افکنده بود و زنان فقیر ژاپنی برای امرار معاش و ادامه زندگی چاره ای جز تن فروشی پیش روی خود نمی دیدند. بنابراین «در سال 1956 یعنی 11 سال پس از پایان جنگ جهانی دوم قانون ضد تن فروشی (Anti Prostitution Law) در ژاپن تصویب شد که هدف این قانون بازیابی و محافظت از زنان ژاپنی بیان شده است» ( www.jluggage.com ، 2022). این قانون را چنین تعریف می کند: «داشتن رابطه جنسی با افراد زیاد و ناشناس در ازای دریافت غرامت و یا وعده دریافت غرامت و پول» (www.jluggage.com ، 2022). «باتوجه به تعریف بیان شده اگر زنان در ازای رابطه جنسی هیچ پولی دریافت نکنند، رابطه آن ها دیگر به تن فروشی تلقی نخواهد شد و کار آنها قانونی خواهد بود». «همچنین حتی در ازای رابطه جنسی، پولی هم دریافت نشود صرف آشنایی داشتن دو فرد باهمدیگر موجب می شود که این عمل تن فروشی محسوب نشود» (www.jluggage.com ، 2022). این قانون مبنا را نیاز مالی زن تن فروش قرار می دهد و به این بهانه تنبیهی برای فرد تن فروش و دیگری تعریف نمی کند. حال آن که چنان چه گفته شد حتی صرف راضی بودن طرفین دال بر قانونی بودن رابطه جنسی آن هاست. جالب است در صورت اثبات غیر قانونی بودن رابطه، «قانون فقط برای افرادی که تسهیل کننده این رابطه بوده اند، مثلا دلال یا فردی که مکان رابطه را فرآهم کرده است تنبیه و مجازات در نظر گرفته است» ( www.jluggage.com ، 2022) . ژاپن قوانینی دارد که تن فروشی را (طبق تعریف خود) ممنوع می کند اما قانونی که بتواند تن فروش و مشتری جنسی را دستگیر کند هنوز وضع نشده است (Japan subculture research center, 2012) و این قانون نیز به تنهایی نمی تواند منجر به دستگیری و یا تنبیه شود. در واقع قانون ضد تن فروشی برای مبارزه سوپ لندهای ژاپن وضع شده بود. اما دلالان و شرکت ها و کلوپ های جنسی نیز هرگز در ژاپن با این قانون مجازات نخواهند شد. چرا که آن ها می گویند اولا روابط با رضایت طرفین انجام می شود و ثانیا «قانون رابطه جنسی را ممنوع کرده در صورتی که ما خدمات شبیه به آن را ارائه می دهیم و با این تفسیر نیز امکان تعقیب و مجازات آن ها وجود نخواهد داشت» ( www.jluggage.com ، 2022). به نظر می رسد این قانون گرچه نام فریبنده ضد تن فروشی را به یدک می کشد اما به صورت پنهانی درجهت حمایت از تن فروشی و بهره مندی شرکت های جنسی نوشته شده است. آمار گسترده و نگران کننده فساد اخلاقی در ژاپن بنابراین نباید تعجب کرد که تعداد 300 هزار زن در ژاپن کارگر جنسی هستند. یعنی 5 درصد زنان ژاپنی این شغل را تجربه کرده اند ( www.jluggage.com ، 2022). همچنین مجله تایم (2019) می گوید «170 هزار دختر راهنمایی و دبیرستانی در ژاپن درگیر روسپی گری و تن فروشی هستند. که هزینه رابطه با این گروه سنی برای مشتریان 600 دلار تخمین زده می شود. تن فروشی نوجوانان سالانه بازار 700 میلیون دلاری را به خود اختصاص می دهد» هم چنین Japan subculture research center, 2012)). «10 درصد مردان ژاپنی تجربه سوء استفاده جنسی از کودکان را دارند» (تایم، 2019) و (Japan subculture research center, 2012). به علاوه نباید حجم مردانی که با این زنان وارد رابطه جنسی می شوند را نادیده گرفت. یعنی در ازای 300 هزار کارگر جنسی و 170هزار دختر راهنمایی و دبیرستانی که اقدام به تن فروشی می کنند (که این 170 هزار نفر به احتمال با آن 300 هزار کارگر جنسی هم پوشانی ندارند) همان میزان از مردان را می توان تخمین زد که درگیر چنین رابطه هایی با زنان و دختران تن فروش هستند. بنابراین آمار آلودگی های جنسی در ژاپن بسیار فاجعه آمیز است. به طوری که نشریه تایم (2019) می گوید: «این یک رویداد رایج در ژاپن است. اجبار زنان به فحشا و فساد اخلاقی به یک بیماری همه گیر در ژاپن تبدیل شده است! وزارت خارجه آمریکا در گزارش سالانه خود درباره قاچاق انسان از این کار (compensated dating= رابطه جنسی در ازای دریافت پول) به عنوان یک گرایش نگران کننده در ژاپن یاد کرد (رویترز، 2016). سازمان ملل نیز در گزارش های جداگانه به موضوع اشاره کرده و مهار این معضل را به خاطر ابهامات قانونی ژاپن بسیار مشکل دانسته است(رویترز، 2016).