حضرت امير مى‏فرمايد (نصيحت خيلى خوبى است، همه بايد گوش كنيم):لايُزَهِّدَنَّكَ فِى الْمَعْروفِ مَنْ لا يَشْكُرُهُ لَكَ اگر به كسى خوبى مى‏كنى و او شكر گزار خوبىِ شما نيست و حق‏شناسى نمى‏كند يكوقت شما را به كار خير بى‏رغبت نكند، پشيمان نكند بگويى اى بابا! ما به هر كس كه خوبى كرديم به ما بدى كرد! فَقَدْ يَشْكُرُكَ عَلَيْهِ مَنْ لا يَسْتَمْتِعُ بِشَىْ‏ءٍ مِنْهُ‏ تو خوبى كن، اين به تو حق‏شناسى نمى‏كند، يكوقت مى‏بينى يك كس ديگر كه اصلا از تو به او خوبى نرسيده، در عوض به تو خوبى مى‏كند؛ يعنى تو انتظار خوبى را از كسى كه به او خوبى مى‏كنى نداشته باش، از عالَم داشته باش؛ عالَم اگر از اينجا به تو ندهد از يك جاى ديگر مى‏دهد. حالا چنين‏ چيزى چگونه مى‏شود؟ ما نمى‏دانيم‏ مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى ؛ ج‏29 ؛ ص72