الی‌که زنان و کودکان در وسط گروه قرار گرفته‌اند، کاراته‌کاهای کیوکوشین آرام و خونسرد می‌نشینند. اوسامو ناگامین، ۵۷ ساله، دارنده دان ۱ و یا ۲۰ سال سابقه کار رزمی در پایان کارآموزی می‌گوید“ به‌نظر من این سخت‌ترین چیزی بود که باید تحمل می‌کردیم“، او ادامه می‌دهد: باید در جریان هوا آزاد بنشینیم و هیچ تکانی نخوریم. اگر ۱۰ دقیقه طول می‌کشید موافق بودم، اما نیم ساعت تحملش خیلی مشکل است“. و اما سخت‌ترین تمرین هنوز در راه است... زیرا این مدیتیشن علاوه بر خیر و برکت برای سال جدید، فرصتی برای کارآموزان بود که روی کار بعدی تمرکز کنند که به‌عنوان مشکلترین تمرین شهرت دارد و ”ماراتن“ نام دارد. حرکت در سال ۱۳ است، چوچی هیبینو، تنها مربی که انگلیسی صحبت می‌کند به ما می‌گوید: ”فقط کودکان کمتر از ۱۲ سال و افراد مسن‌تر، ۶۰ تا ۷۰ ساله‌ها مجبور نیستند که آن را انجام دهند“، او اضافه می‌کند: ”دو خودرو هست که اگر رزمی‌کاران بخواهند آنها را سوار می‌کنند“. ● ۱۱ کیلومتر سرازیری، ۱۱ کیلومتر سربالائی از حدود ۱۵۰ کاراته‌کا فقط چهار نفر آنها که مسن‌ترین‌شان اوشی دو کونیو ۷۶ ساله است، معاف شده‌اند. همه بچه‌ها، حتی کم‌سن‌ترین آنها (۸ ساله) برای ۲۲ کیلومتر دو عازم می‌شوند: ۱۱ کیلومتر سرازیری برای رسیدن به سد که ۱۰۰۰ متر پائین‌تر است، و ۱۱ کیلومتر سربالائی برای برگشتن به معبد! ● ”اوس“، کلمه جادوئی نمی‌توان بدون فکر کردن به کلمه ”اوس“ کیوکوشین کای را تصور کرد. این کلمه در هر لحظه و به هر دلیلی مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای گفتن سلام، مرسی، یا حتی بله. وقتی کانچو ماتسوئی یا مربیان وارد یک اتاق می‌شوند یا کارآموزان را مورد خطاب قرار می‌دهند، فوراً این کلمه را در مقابل می‌شنوند. این کلمه در واقع دارای دو معنی است. در کل به معنای موافقت است. در مذهب هم از این کلمه استفاده می‌شود. در مذهب شینتو، به یادگیری با صبر و حوصله و جستجوی طریق خود با جدیت اشاره دارد. اکثر افراد عادت به دویدن ندارند مانند اکیکو یوشی‌ هارا یک زن ۳۰ ساله، دارای کمربند قهوه‌ای: ”برای من بدون شک این مشکلترین تمرین بود. علاوه بر آن من فکر می‌کردم که مسیر یخ‌زده باشد، بنابراین به کفش‌هایم آج زده بودم. وقتی متوجه شدم که این‌طور نیست خیلی دیر شده بود. اما من فقط می‌خواستم مقاومت کنم. و من ماراتن را به پایان رساندم! این بری من مهم بود. من افتخار می‌کنم“. ● دو ساعت و نیم پیاده‌روی در برف از بین آنها شصت نفر از جمله چند کودک ۱۲-۱۰ ساله مسافت را در کمتر از ۲ ساعت طی می‌کنند. دیگران سوار خودروها می‌شوند، اما در بیش از ۱۰-۸ کیلومتری از ورودی کسی سوار خودرو نمی‌شود. در ساعت ۲۱ حرکت پایانی انجام می‌شود. کارآموزی به پایان نرسیده است و برای فردا هم ورزش‌های زیادی تدارک دیده شده است. جمعه ۶ ژانویه، سومین روز کارآموزی، ساعت ۳۰/۶ صبح، مراسم همانند روز قبل است، اما هوا سردتر است. یک باد خفیف زمستانی خود را نشان داده است. چین و چروک‌های صورت کم کم خود را نشان می‌دهند. ماهیچه‌ها سنگین‌تر و سفت‌تر می‌شوند. با این حال کسی جا نمی‌زند. چه آبروریزی خواهد بود! در طول یک ساعت شدت تمرین و پشتکار رزمی‌کاران کاهش نمی‌یابد. در ساعت ۸ تعداد کمتری از بچه‌ها در مدیتیشن حاضر می‌شوند زیرا اکثر آنها دور آتش جمع شده‌اند. ● سردی آب کمتر از سال ۲۰۰۵ ساعت ۱۱ ساعت عزیمت را اعلام می‌کند. پس از ادای احترام در مقابل بنای یادبود کائچو اویاما، همه در مسیر آبشار حرکت می‌کنند که آخرین آزمون آنها در این اقامتگاه است. یک ساعت و نیم پیاده‌روی روی شیب‌های پوشیده از برف. سر خوردن‌ها و افتادن‌های پیاپی. سرانجام در پیچ جاده آبشار پدیدار می‌شود. کاراته‌کارهای کیوکوشین‌کای خوشحال هستند. آنها می‌خندند و شوخی می‌کنند. مربیان وقتی می‌بینند آب به اندازه کافی سرد نیست قطعات یخ را می‌شکنند و آنها را داخل آب می‌اندازند. جوجی هیبنیو خاطرنشان می‌کند که ”آب به اندازه سال گذشته سرد نیست“. کارآموزان در حالی‌که بالاتنه‌هایشان لخت است. جلوی محرابی که کنار آبشار ساخته شده است، به روش شینتو ادای احترام می‌کنند. سپس در دسته‌های کوچک از صخره‌ها بالا می‌روند یا پاهایشان را در آب یخ‌زده فرو می‌برند. آنها که شهامت بیشتری دارند مستقیماً زیر آبشار یخ‌زده می‌ایستند. همه، از جمله زنان و کودکان باید قبل از بیرون آمدن ۳۰ گیاکو سوکی انجام دهند. کائچو ماتسوئی تنها کسی است که دو بار این کار را انجام می‌دهد، یعنی هر دو بار که زیر آبشار می‌رود او این‌کار را با چنان خونسردی انجام می‌دهد که حس احترام را برمی‌انگیزد. ریکیتو اوگاکی، ۱۲ ساله با کمربند مشکی جونیور، به دستور یک مربی مدت طولانی‌تری زیر آبشار می‌ماند. او می‌گوید: ”احساس می‌کردم که پاهایم یخ بسته‌اند، علاوه بر آن سنگ‌ها تیز بوده‌اند و پاهای مرا می‌بریدند. من ۲۲ کیلومتر دویدم اما این آزمون آبشار همه سخت‌تر بود.