میروم ، اما روحِ تکه پاره ام را امانت میگذارم دستتان؛ وصله پینه کنید این روح پاره پاره را و پیش خودتان نگه ام دارید . من را به خودم پس ندهید ، عرضه نگهداری از خودم را ندارم! فقط لابه لای گریه های نیمه شب گرداٰن تخریب میان روضه ماٰدر ، این بیچاره را هم یاد کنید. به امید دیداٰر؛ - از ۲۱ اسفندماهِ ۱۴۰۱-