ی گیر کرده بودند . یکباره دیدم علیمرد هم پیاده شده است . گفت : « بگذار کمکت کنم» با لبخند این جمله را ادا کرد. لبخندی شیرین و زیبا که تا روز مرگ فراموشش نخواهم کرد. با کمک علیمرد مهرداد سیم ها را از ماشین جدا کردیم. این بار با اصرار فراوان علیمرد ، من در وسط نشستم و راه افتادیم . چند لحظه ای نگذشت که قسمت عقب ماشین بر اثر اصابت گلوله از زمین بلند شد. با تکان های ماشین ، ما هم بی اختیار چپ و راست و عقب و جلو می شدیم . در سر و شانه ام احساس سوزش می کردم . نرگسی گفت : « ببینم ، زخمی شدی؟» گفتم : آره ، اما چیزی نگفت . ماشین هم چنان با آن چرخ های پنچر و تکان ها و سر و صدای فراوان به راه خود ادامه می داد که صدای تق تق شیشه ی پشت سرم مرا متوجه خودش کرد ، سرم را عقب برگرداندم ، یکی از رزمنده ها مجروحی بود که قبلاً سوار کرده بودیم با اشاره ی دست علیمرد مهرداد را نشانم می داد. به چهره ی علیمرد نگاه کردم دوباره همان لبخند شیرین و جذاب را در چهره اش دیدم اما این بار نگاهم نمی کرد ، چشمانش بسته بود ، شاید لبخندش زیباتر هم شده بود گفتم : علیمرد !... علیمرد! ... انگار صدایم را نمی شنید. یک مرتبه متوجه شدم خون از کمرش فوران می زند. لحظه ای چشمانش را باز کرد ، نفس عمیقی کشید و آرام کلماتی نامفهوم را بر زبان آورد. یقین دارم شهادتین می گفت. لحظاتی بعد خودش و آن لبخند شیرینش جاودانه شدند... @KhatmeNoor