✨💫✨✨💫✨ #تنها_گریه_کن #قسمت_چهل_و_چهار ساندویچ درست می کردیم و بین مردمی که برای دیدار آمده بودند پخش می کردیم .به پیرها کمک می کردیم گوشه ای بنشینند تا خستگی در کنند.سربچه ها را گرم می کردیم تا پدر و مادرشان کمی استراحت کنند.گاهی هم که کارمان تمام می شد ،می توانستیم خودمان را برسانیم و گوشه ای از حیاط مدرسه بایستیم.می دیدیم که امام می ایستد جلوی پنجره ی کلاس و برای مردم دست تکان می دهد.مگر خستگی یادمان می ماند؟انگار برای چند لحظه قلبمان می ایستاد .دلمان می خواست زمان متوقف شود،ولی مثل یک رویا بود زود می گذشت و حسرتش می ماند. گاهی هم آن قدر مشغول کار می شدیم که اصلا نمی توانستیم سمت مدرسه برویم،اما راضی بودیم هر کسی بدون اینکه بغل دستی اش را بشناسد ،گوشه ی کاری را می گرفت.چه فرقی می کرد کجا و یا چطور؟مردم ،هم خنده شان برای کمک به هم و رضای خدا بود ،هم اخمشان.شنیده بودم آن روزها هر کدام از طاغوتی ها را که دستگیر می کنند،می آورند به مدرسه و در زیر زمین همان جا نگه می دارند ولی از آنجا کجا می بردند ،خبر نداشتم ،یک بار همین طور که داشتم می رفتم سمت مدرسه صدای جیغ و داد و شعار بلند شد.یکهو عین مور و ملخ آدم ریخت سمت خیابان .نگو یکی از همان هایی را که دستگیر کرده بودند،داشتند منتقل می کردند.یک لحظه ماشین از کنارم گذشت و صورت مرد میانسالی را دیدم که خیس بود،فکر کردم ترسیده و ان همه عرق کرده،شنیدم یک نفر که از کنارم می گذشت ،تعریف می کرد مردم از خجالتش در آمده بودند و حسابی آب دهان سمتش انداخته بودند .خب این ها سال ها خون مردم را توی شیشه کرده بودند مردم نه جانشان ،نه مال و اموال و ناموسشان ،از دست رژیم در امان نبود.دل خوش ازشان نداشتند که هیچ ،خون دل خورده بودند سال های سال .حالا انگار وقت تلافی شان رسیده بود. خانه و زندگی ام مانده بود قم،هم دلم می خواست برگردم و هم نمی خواست ،ولی آخرش که چه.ساکم را جمع کردم و برگشتم سر زندگی ام .انقلاب و حال و هوایش و آن همه ارتباط و جنب و جوش ،من را بزرگ کرد.تا قبل از آن،یک زن جوان خانه دار بودم.اما حالا اوضاع فرق کرده بود.از همان روزها به برکت نفس امام و باورش ،چیزی در وجود ما پیدا شد که تا همین حالا هم از بین نرفته است،برگشته بودم خانه،ولی انگار مثل مرغی،اسیر قفس بودم .حاجی هم فهمیده بود خلقم تنگ است سر به سرم نمی گذاشت،اما خیلی طول نکشید امام آمدند قم و من انگار دوباره جان گرفتن،مثل طبیعت که داشت جان می گرفت.نزدیکی های بهار بود.دیگر سر جایم بند نبودم.همسایه های اطراف خانه ی امام، درشان را به روی مردم باز کردند.استکان و چای و قند می گذاشتند،سماورهایشان را روشن می کردند و هر چقدر که در توانشان بود ،از آنهایی که برای دیدار می آمدند ،پذیرایی می کردند .من هم هر جا می شد،می ایستادم به کمک،یک جا چای می ریختم ،جای دیگر استکان می شستم.امام می رفتند روی پشت بام و برای مردم دست تکان می دادند.مردم از پایین شعار می دادند و ابراز احساسات می کردند گاهی که کار کمتر بود،من هم می رفتم و قاطی مردم می شدم .چشمم به امام بود و هی زیر لب لا حول و لا قوه الا با الله می گفتم ،ما آن روزها به هوای نفس کشیدن آقا زنده بودیم .اصلا به عشق خدمت به مهمان هایش ،شب را صبح می کردیم،همان روزها خدا به ما یک پسر دیگر داد به عشق امام ،به هوای اینکه آقا روح الله ولی و سرپرست ما شده بود به حاج حبیب گفتم دوست دارم اسم این بچه را بگذاریم علی .لبخند زد و گفت :ان شاءالله که قدمش برای ما پر برکت باشه. #ادامه_دارد.....❣️ #شادی_ارواح_طیبه_شهدا_صلوات #شبتون_شهدایی💫 💞@MF_khanevadeh