یکبار توفیق شد و از جبهه ما رو بردن دیدار امام فقط گریه میکردیم و محو تماشایش بودیم گریه اونجایی به اوج رسید که فرمود: «من با دیدن این چهره های نورانی و بشّاش از خودم خجالت می کشم!» داشتیم قبض روح می شدیم کجای دنیا مراد نسبت به مریدانش اینهمه لطف و بزرگواری دارد؟