📖 مى‌دانيم زهد از امورى است كه در آيات و روايات دربارۀ اهميت و فضيلت آن سخن بسيار آمده است ولى ماهيت و حقيقت آن براى گروهى ناشناخته است تا آن‌جا كه گاه كارهاى رياكارانه و گاهى ابلهانه را به حساب زهد مى‌گذارند. امام عليه السلام در اين كلام حكيمانه زهد را به عالى‌ترين صورت توصيف كرده و از آيه‌اى از قرآن براى اين تفسير كمك گرفته است، مى‌فرمايد: «تمام زهد در دو جمله از قرآن مجيد آمده است. خداوند سبحان مى‌فرمايد: «تا بر گذشته تأسف مخوريد و به آنچه در دست داريد دلبسته و شادمان نباشيد»؛ (الزُّهْدُ كُلُّهُ‌ بَيْنَ‌ كَلِمَتَيْنِ‌ مِنَ‌ الْقُرْآنِ‌: قَالَ‌ اللّٰهُ‌ سُبْحَانَهُ‌: « لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَكُمْ‌ وَ لَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ‌ »). سپس امام عليه السلام چنين نتيجه مى‌گيرد: «بنابراين آن‌كَس كه بر گذشته تأسف نمى‌خورد و به آينده (و آنچه در دست دارد) دلبستگى ندارد هر دو طرف زهد (از آغاز تا پايان آن) را در اختيار گرفته است»؛ (وَ مَنْ‌ لَمْ‌ يَأْسَ‌ عَلَى الْمَاضِي، وَ لَمْ‌ يَفْرَحْ‌ بِالْآتِي فَقَدْ أَخَذَ الزُّهْدَ بِطَرَفَيْهِ‌). اين گفتار حكيمانه كه برگرفته از قرآن مجيد است حقيقت زهد را از نظر اسلام تبيين مى‌كند؛ زيرا حقيقت زهد، وارستگى و آزادگى از زرق و برق دنيا و بى‌اعتنايى به آن است و نشانۀ اين وارستگى و بى‌اعتنايى در دو چيز آشكار مى‌شود: ←نخست اين‌كه اگر انسان مواهبى از دنيا را در اختيار دارد و از دستش رفت ناراحت نشود و ناله سر ندهد و پيوسته اظهار تأسف نكند. ←و نشانۀ ديگر اين‌كه به آنچه دارد دلبسته نباشد. به اين معنا كه پيوسته به دليل اين‌كه مبادا از دست برود نگران و دلمشغول نباشد. و يا به تعبير ديگر به دليل داشتن امكانات مادى و مال و ثروت و مقام، اظهار خوشحالى و افتخار و بزرگى نكند و آن‌ها را امانتى الهى بداند كه روزى بر اساس حكمتش ارزانى مى‌دارد و روز ديگرى به حُكم عدالتش بازمى‌ستاند. #نهج_البلاغه_بخوانیم ╭────๛- - - - - ┅╮ │📱 @Mabaheeth ╰───────────