#بخش_دوم فصل اول: گاه شمار آغاز آخرین امامت اشاره نهم ربیع الاول سال ۲۶۰ هجری قمری سال روز آغاز امامت امام موعود عجل الله تعالی فرجه الشریف است. این مناسبت، پس از شهادت امام یازدهم، امام عسکری علیه السلام در هشت ربیع الاول همان سال رخ داد. آغاز امامت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف آخرین مرحله از دوران پیشوایی امامان شیعه است و برای فهم بهتر جایگاه این مناسبت می بایست به صورت فشرده با مراحل و دوره های تاریخ از نگاه مکتب تشیع آشنا گردیم. در نگاه شیعه، آغاز و پایان و مسیر کلی تاریخ بشر چنین است: بر این اساس، انسان از بهشت آسمانیِ آدم و حوا آمده و به سوی بهشت زمینی ظهور می رود. دوران ۲۵۰ ساله امامت، دورانی است که پس از پایان دوران پیامبران آغاز می شود و هدفش اجرای تدریجی و عملی دین خاتم است. این دوره، دوره درگیری گسترده حق و باطل است. در این زمان، باطل برای نابودی یا تعطیلی یا حداقل ایجاد تحریف و انحراف در دین خاتم تلاش گسترده ای دارد. در مقابل، تلاش امامان نیز در مرحله اول برای حفظ دین خاتم از نابودی و تحریف، و در مرحله دوم، جامعه سازی بر مبنای علم و فرهنگ دینی است. این دوران ۲۵۰ ساله را از نگاه کلی و با توجه به تحقق اهداف معصومین علیهم السلام می توان به مراحل زیر تقسیم بندی نمود: بدین جهت در یک نگاه مقایسه ای بین جامعه شیعه و اهل سنت شاهد خواهیم بود که جامعه شیعه تا وقتی که در مسیر تولّی و تبرّی بوده، در برابر پراکندگی ها و آشوب ها و تفرقه ها، نه تنها سلامت مانده، بلکه به واسطه مدیریت معصومانه امامان علیهم السلام روندی رو به رشد داشته است. از این رو، دوران پایانی امامت، اوج فشار و هجوم علیه امامان و جامعه شیعه با هدف جلوگیری از تولد یافتن امام دوازدهم عجل الله تعالی فرجه الشریف و پیش گیری از انسجام جامعه شیعه بر محوریت آن امام موعود بوده است. #بنیاد_مهدویت_شاهین_شهر @Mahdaviyatshahinshahr