🤶🏻مامانوئل🤶🏻
🏳🏴🏳🏴🏳🏴🏳🏴🏳 🏴 ⭕️گذری‌کوتاه بر ویژگیهای‌ظاهری‌وباطنی (علیه السلام) 🔶 (علیه السلام)، امام‌هفتم ما شیعیان،‌ که پس از شهادت پدرشان امام‌جعفرصادق(علیه السلام) به امامت رسیدند و از سال ۱۴۸ تا ۱۸۳ یعنی به مدت ۳۵ سال رهبری شیعیان را بر عهده داشتند. ایشان معاصر با چهار تن از خلفای‌عباسی یعنی منصور، مهدی، هادی و هارون‌الرشید بودند که همگی در ضدیت با شیعه قرار گرفته، اختناق و فشار بسیاری را متوجه امام‌موسی‌کاظم(علیه السلام) و اصحابشان نموده بودند. 🔷نام امام، موسی و لقب آن حضرت، کاظم(علیه السلام) کنیه آن امام ابوالحسن و ابوابراهیم است. شیعیان و دوستداران لقب  به آن حضرت داده‌اند. تولد امام‌موسی‌کاظم(علیه السلام) روز یکشنبه هفتم ماه صفر سال ۱۲۸ هجری در ابوأ اتفاق افتاد. (علیه السلام) مقارن بود با سال‌های آخر خلافت منصور عباسی و در دوره خلافت هادی و ۱۳ سال از دوران خلافت هارون که سخت‌ترین دوران عمر آن حضرت به شمار آمده است. 🔷 (علیه السلام) از حدود ۲۱ سالگی براساس وصیت پدر بزرگوارشان و به امر خداوند متعال به رسیدند، و زمان امامت آن حضرت ۳۵ سال و اندکی بود که مدت امامت آنحضرت از همه ائمه بیشتر بوده است، البته غیر از حضرت ولی عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف). (علیه السلام) دارای قامتی معتدل بودند. صورتشان نورانی و گندمگون و رنگ مویشان سیاه و انبوه بود. بدن شریفشان از زیادی عبادت ضعیف شده بود، ولی همچنان روحی قوی و قلبی تابناک داشتند. 🔷 (علیه السلام) به تصدیق همه مورخان، به زهد و عبادت بسیار معروف بوده اند. حضرتشان از عبادت و سخت‌کوشی، به عبد صالح معروف و در سخاوت و بخشندگی مانند نیاکان بزرگوار خود بودند. (علیه السلام) کیسه‌های ۳۰۰ دیناری و ۴۰۰ دیناری و ۲۰۰۰ دیناری بین ناتوانان و نیازمندان تقسیم می‌کردند. از امام‌موسی‌کاظم(علیه السلام) روایت شده است که فرمودند: «پدرم پیوسته مرا به سخاوت داشتن و کرم کردن سفارش می‌کرد.» 🔷 (علیه السلام) با آن کرم و بزرگواری و بخشندگی خود، لباس‌خشن بر تن می‌کردند. چنانکه نقل کرده‌اند: و روستایی‌لباس بود و این خود نشان دیگری است، از بلندی روح و صفای باطن و بی‌اعتنایی آن امام به زرق و برق‌های گول زننده دنیا. (علیه السلام) نسبت به همسر و فرزندان و زیردستان بسیار باعاطفه و مهربان بودند. همیشه در اندیشه فقرا و بیچارگان بودند، و پنهان و آشکار به آنها کمک می‌کردند. 🔷برخی از فقرای مدینه او را شناخته بودند، اما بعضی - پس از تبعید حضرت از مدینه به بغداد - به کرم و بزرگواریش پی بردند و آن وجود عزیز را شناختند. (علیه السلام) به تلاوت قرآن مجید انس زیادی داشتند. قرآن را با صدایی حزین و خوش تلاوت می‌کردند. آنچنان که مردم در اطراف خانه آن حضرت گرد می‌آمدند و از روی شوق و رقت گریه می‌کردند. 🔷بدخواهانی بودند که آن حضرت و اجداد گرامیش را - روی در روی - بد می‌گفتند و سخنانی دور از ادب به زبان می‌راندند، ولی آن حضرت با بردباری و شکیبایی با آنها روبرو می‌شدند، و حتی گاهی با احسان آنها را به صلاح می‌آوردن، و تنبیه می‌فرمودند. تاریخ، برخی از این صحنه‌ها را در خود نگهداشته است. از همینجا پیدا شد. کاظم یعنی نگهدارنده و . این رفتار در برابر کسی یا کسانی بوده که از راه جهالت و نادانی یا به تحریک دشمنان به این کارهای زشت و دور از ادب دست می‌زدند. 🔷رفتار حکیمانه و صبورانه آن حضرت کم کم، بر آنان حقانیت خاندان عصمت و اهل بیت علیهم‌السلام را روشن می‌ساخت، اما آنجا که پای گفتن کلمه حق - در برابر سلطان و خلیفه ستمگری - پیش می‌آمد، (علیه السلام) می‌فرمودند: «قل الحق و لو کان فیه هلاکک؛ حق را بگو اگر چه آن حق‌گویی موجب هلاک تو باشد». به اندازه‌ای است که باید افراد در مقابل حفظ آن نابود شوند. در فروتنی - مانند صفات شایسته دیگر خود - نمونه بودند. 🔷با فقرا می‌نشستند و از بینوایان دلجویی می‌کردند. بنده را با آزاد مساوی می‌دانستند و می‌فرمودند: «همه، فرزندان آدم و آفریده‌های خدائیم». از ابوحنیفه نقل شده است که گفت: (علیه السلام) را در کودکی دیدم و از او پرسش‌هایی کردم، چنان پاسخ داد که گویی از سرچشمه ولایت سیراب شده است. به راستی ایشان فقیهی دانا و توانا و متکلمی مقتدر و زبردست بود. محمدبن‌نعمان نیز می‌گوید: (علیه السلام) را دریایی بی پایان دیدم که می‌جوشید و می‌خروشید و بذرهای دانش به هر سو می‌پراکند. منبع: وبسایت‌راسخون به‌نقل‌از سایت‌عصرشیعه @fatemiioon_news
50 مشاهده