✋گرچه سخنِ فوق در آن جا که بیان شده است: {در تمرین کاربردی صرف و نحو خود...} پاسخ سوالی که فرمودید را می دهد لکن در این باره گفته می شود: 🔸آن چه که در بحثِ ترکیب و قوی شدنِ متن خوانی، به نظر از اهمیّت به سزایی برخوردار است، آن می باشد که ابتدائاً عناوینی که در علم نحو ثابت شده اند را به طور کامل تحصیل نماییم یعنی بدانیم دقیقاً عنوان حال، برخوردار از چه مفادی است و در چه جایگاهی استعمال می شود و یا عنوان تمییز، برخوردار از چه مفادی است و در چه جایگاهی استعمال می شود و هکذا زیرا اساسی ترین مشکل، این است که فکر می کنیم که جایگاه استعمالِ عناوینِ نحوی همچون {حال} را می دانیم در حالی که یا نمی دانیم و یا گمان می کنیم که می دانیم؛ 🏃‍♂سپس با تحصیل این عناوین به صورتِ دقیق، در مرحله بعد، می بایست به سراغ متن برویم تا با تمرین، قوّتی که به واسطه تحصیل مفاد عناوین گرفته شد، ظهور نماید لذا مرحله دوّم، روبه رو شدن با آیات و روایات است و در حدّی که در توان است، با آیات و روایات مانوس شویم تا ان شاء الله کم کم این ماشین به راه بیفتد. 👆👈با استمرار این عمل، #شاید امر در تجزیه و ترکیب آسان گردد و متن خوانی قوی گردد؛ ✋عمده مشکل ما این است که زمانی که امتحان تجزیه و ترکیب داریم و درصدد مطالعه بر آییم، می خواهیم که عناوین را حفظ کنیم مثلا در کتابی که امتحان از آن می آید، گفته است: {فلان کلمه در فلان آیه سوره یوسف، تمییز است} و {فلان کلمه در فلان آیه سوره یوسف، حال است} و ...، می خواهیم که این عناوین را با مدّ نظر داشتنِ آن کلمه ای که در قرآن آمده است، حفظ کنیم در حالی که معمولاً نتیجه این عمل آن است که سرِ جلسه امتحان قاطی کنیم لکن اگر به آن چه که حضرت آیت الله فرمودند و البته در ابتداءِ این پیام گفته شد، عمل نماییم آن گاه زمانی که امتحان تجزیه و ترکیب داشته باشیم و یا این که با آیه ای روبه رو شدیم، به حفظ کلمات بر نمی آییم بلکه به صورتِ گذرا آن کتاب را مشاهده می کنیم تا کلماتی که تشخیص آن ها سخت است به ذهن آیند و ... .