ابراهیم/ ۱۲) الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ أَرَادَ التَّوَکُّلَ عَلَی اللَّهِ فَلْیُحِبَ أَهْلَ بَیْتِی وَ مَنْ أَرَادَ أَنْ یَنْجُوَ مِنْ عَذَابِ الْقَبْرِ فَلْیُحِبَّ أَهْلَ بَیْتِی وَ مَنْ أَرَادَ الْحِکْمَهًَْ فَلْیُحِبَّ أَهْلَ بَیْتِی وَ مَنْ أَرَادَ دُخُولَ الْجَنَّهًِْ بِغَیْرِ حِسَابٍ فَلْیُحِبَّ أَهْلَ بَیْتِی فَوَ اللَّهِ مَا أَحَبَّهُمْ أَحَدٌ إِلَّا رَبِحَ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهًْ. پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکس می‌خواهد بر خدا توکّل کند، اهل بیت مرا دوست داشته باشد، هرکس می‌خواهد از عذاب قبر نجات پیدا کند، اهل بیت مرا دوست داشته باشد، هرکس حکمت می‌خواهد، اهل بیت مرا دوست داشته باشد، هرکس می‌خواهد بدون حساب وارد بهشت شود، اهل بیت مرا دوست داشته باشد؛ به خدا سوگند! هیچ‌کسی آن‌ها را دوست نداشته مگر آنکه در دنیا و آخرت سود برده است. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۷، ص۳۵۴  بحارالأنوار، ج۲۷، ص۱۱۶