نکاتی از مواعظ استاد #مؤیدی در ویدیوکلیپ «مراقبت دقیق از زبان» یکم؛ نوع زندگی عموم افراد تأمین مطالبات نفسانی و هواداری از آن است. نتیجه آن که ریشه عیب‌ها و خطاها که منشأ نفسانی دارد، در دیگران و عوامل بیرونی جست‌وجو می‌شود؛ این امر کاملا نادرست است. دوم؛ دشمن‌ترینِ دشمنان انسان، نفْسی است که در وجود آدمی است. نفْس در هنگامه تضاد منافع، حتی به عزیزترین افراد اطراف خود رحم نکرده و به همه آنان هجوم می‌برد. سوم؛ باید با تمرین مداوم بر زبان مدیریت و مراقبتی دقیق داشت. گاه سخنان خوب و شایسته انسان، سبب می‌شود تا در دل‌های اطرافیان، شادی، آرامش، نورانیت و امیدواری جریان یابد. اگر در چنین لحظه‌ای، مرگ فرا رسد ــ و یا پرده‌های غیب کنار رفته و ملکوت عیان گردد، ــ انسان خواهد دید که از پس آن سخنان نیک، بهشت‌های الهی پدیدار شده‌اند. چرا که تمثّل خوشی‌های ایجاد شده در دل‌ها، بهشت است. چهارم؛ باید رفتارهای زبان را به محاسبه کشید؛ چقدر از سخنان آدمی در طی شبانه‌روز ریشه در بهشت و چه میزان از آن ریشه در دوزخ دارد؟ هر فرد باید کلام خود را در خانواده، اقوام، دوستان، همسایه و در جایگاه مختلف اجتماعی بررسی کند. پنجم؛ تاریکی‌هایی که زبان با گناه‌کاری ایجاد می‌کند، سرانجام به شخص گوینده بازگشت خواهد کرد. آیات قرآن کریم نیز درباره جهنم ــ که همان بازتاب گناهان است، ــ می‌فرماید که آتشی که گناه‌کاران را در بر می‌گیرد، نه‌تنها عامل بیرونی ندارد، بلکه تنها از درون شخص گناه‌کار شعله می‌کشد‌. ششم؛ یکی دیگر از خطاهای زبانی، شرح گرفتاری‌ها و مشکلات زندگی برای دیگران است. نباید این‌چنین بود! آنچه دین به دین‌داران می‌آموزد این است که باید خوبی‌ها و زیبایی‌ها را به زبان آورده و برای دیگران بازگو کرد؛ و تلخی‌ها و مشکلات را در دل، بین خود و خداوند نگاه داشت! تجربه نشان داده که اگر کسی چنین کند، جز خیر نخواهد دید. انسان در سخت‌ترین شرایط و بن‌بست‌ها نیز باید شکرگزار خداوند و بازگوکننده نعمت‌های الهی باشد. هفتم؛ این عالم صاحبی دارد که محال است بر درخواست صادقانه بندگان چشم پوشیده و آنان را واگذارد. قطعاً خداوند پاسخ خواهد داد!