بسمه تعالی
♦️استاد شفیعی کدکنی در کتاب "با چراغ و آینه" می‌نویسد: روشنفکران ما از بعد از شهریور ۱۳۲۰، روز‌به‌روز در این اندیشه راسخ‌تر می‌شوند که ایرانی خود هرگز به صلاح وضع خویشتن قادر نیست و باید، مثل مهرهٔ شطرنجی منتظر باشد تا بازیگری درباره‌اش تصمیم بگیرد
🔺همیشه به ما چنین تلقین شده که منتظر باشیم تا حزب محافظه‌کار در انگلستان روی کار خواهد آمد یا حزب کارگر، در آمریکا دمکرات‌ها برنده خواهند شد یا جمهوری‌خواهان و آنگاه منتظر بمانیم که سیاست آن حزب دربارهٔ «خاورمیانه» و «خلیج فارس» چه خواهد بود و دربارهٔ ما چه تصمیمی می‌گیرد
🔺 این اندیشه حیثیتِ تاریخی ما را تباه کرده و قصه از همین‌‌جا شروع می‌شود
🔺مشکل ایران در این روحیه است و سیاستِ جهانی هم در این سالها بر این بوده که این روحیه را در ایران گسترش دهد، همواره در بزنگاه‌های تاریخی به انواع جنایات و ترور‌ها و سپردن کارها به دستِ قدّاره‌بند‌ها و چاقو‌کش‌ها و اوباش و اراذل متوسل شده تا اندک‌اندک بتواند با ابزارهایی «شسته‌رُفته‌تر» و با «بسته‌بندی» بهتر، اوضاع را در کنترل خود درآورد. ما در همین عمر کوتاه خودمان چندین بار شاهد این احوال بوده‌ایم.
والسلام