درس 556 خضوع وخشوع قلبی محصول ذکرتکبیربا حضورقلب است : یکی ازآداب بسیارمهمِ تکبیرگفتن، این است که موءذن (نماز گزار) با مجاهده با نفس و ریاضات قلبیه، دل خویش را محل درک مقام کبریائی خداوندعلیّ کبیرقراردهد وازطریق اقرار لسانی واعتراف قلبی به حقیقت آیه 159 سوره مبارکه صافات: « سُبْحَانَ اللَّـهِ عَمَّا يَصِفُونَ» ترجمه: (خدا ذات پاکش ازاین اوصاف که (از جهل) به او نسبت می‌دهند منزّه است). بکوشد مقام کبریائی توصیف نا پذیرخداوندعلیّ کبیررا هرچه بهترو بیشتر درک کرده و با باور قلبی حقیقت آیه 30 سوره مبارکه لقمان: « ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّـهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الْبَاطِلُ وَأَنَّ اللَّـهَ هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ» ترجمه: (این قدرت کامل بدین سبب است که خدای یکتا حقّ مطلق و آنچه به جز او به خدایی می ‌خوانند همه باطل محض است و تنها خدا (که حقّ و وجود حقیقی است) بلند مرتبه و بزرگواراست). با اعتراف به حقانیت مطلق حضرت حق سبحانه وتعالی، ذکرشریف «الله اکبر» را دراذان واقامه با صدای بلند و رسا فریاد کند، تا به یقین باورکند که شاءن و کبریائی وسلطنت مطلقه وجلال وجبروت وصف ناپذیر، فقط و فقط مختص ذات اقدس الهی است وبس، و با احساس قصورلیاقت و با اظهارتذلل وخوف وخشیت درمقابل مقام عظمت وکبریائی او، دربرابرش خاضع وخاشع گردد. ......................................................................