شیخی گری، نوعی از تشیع است که در قرن دوازدهم هجری پدید آمد. بنیانگذار آن شیخ احمد احسائی است. که در زمان فتحعلی شاه در کربلامی ز یست، ذاتاًمرد تیزهوش و زبان داری بوده و شاگردان زیادی هم داشت که در ایران و عراق و جنوب عربستان بسیار معروف شدند. شیخ احمد احسائی، از آنجا که هم به تشیع دلبستگی داشت و هم به فلسفه یونان و نمی‌توانست از یکی بریده و به دیگری بپیوندد، راهی تازه و چاره‌ای نو اندیشید و سرانجام تغییرات و دگرگونی هایی در تشیع پدید آورد و آن را در قالب هایی عنوان نمود که باعث خشم شیعیان گردید. بعضی از دیدگاه های منسوب به او و طرفدارانش چنین است : ۱_ آفریننده این جهان امامان بوده و روزی دهنده و گرداننده نیز آنها هستند و خدا رشتهٔ کارها را به دست آنان سپرده است. ۲_ پیامبر (صلی الله علیه وآله )چون به معراج رفت، در گذشتن از کرهٔ آب «عنصر آبی» و در گذشتن از کرهٔ باد،«عنصر هوایی» و در گذشتن از کرهٔ آتش«عنصر آتشی»خود را انداخت تا بتواند از تن و چهارچوب مادی به درآید و رها گردد و قادر باشد از کره های آسمانی بگذرد. ۳_ انسان در معاد با جسم و عنصر ظاهر نمی‌شود؛ بلکه در قالب «هور قلیائی» دوباره جان می گیرد. ادامه دارد،،،،،،،،،،، لطفاً پیگیر باشید،،،،،،، ان شاالله هرشب ادامه بحث ادیان را ادامه میدهیم،،۱ ⛅️🌙🌤🌙☀️