#سفری‌برای‌آن‌سفر‌کرده... امام صادق عليه السلام فرمود: «نگاه به كعبه، پدر، مادر و امام، عبادت است.»[] خدايا! مي‌شود بعد از نگاه به كعبه، نگاهم به امامم بيفتد و از اين نگاه، بهره‌ها ببرم. طواف را  از برابر حجرالاسود آغاز كرديم كه مانند دست راست خدا، روي زمين است، الله اكبر گويان مشغول طواف شديم؛ ولي دل، مشغول يار است.  اين‌جا، همان جايي است كه قطعاً امام زمان هم به آن‌جا حاضر مي‌آيد؛ پس اين‌جا، قدمگاه است چه بسا حالا كه گام بر‌مي‌دارم، پايم را جاي پايش بگذارم.  طواف به نيابت آن امام پنهان انجام شد، آن‌گاه نوبت رسيد به دو ركعت نماز طواف در پشت مقام ابراهيم، باز اين‌جا كه براي نماز ايستادم چه بسا يكي از جاهايي باشد كه امام من هم، آن‌جا اقامة نماز طواف كرده باشد؛ پس از نماز نوشيدن آب زمزم با ياد يار چه گوارا مي‌گردد، سعي ميان صفا و مروه، آن‌جا كه امام هم در آن‌جا، عمل عمره را انجام مي‌دهد و سپس كوتاه كردن مقداري مو به نيت تقصير و باز حضور كنار كعبه براي انجام طواف نساء؛ اين اعمال، حالا كه از طرف امام انجام مي‌شود، حال و هوايي ديگر دارد، خدايا! اگر اين اعمال در كنارش و با درك حضورش انجام شود، چگونه خواهد بود؟ الهي اين لحظات را برسان! با همه خوشي‌ها و دل‌سپردن‌ها، اعمال عمره هم پايان يافت و به محل اقامت بازگشتيم، روزها و شب‌هاي مكه هم سپري مي‌شد.  روزي كه براي بازديد از امكان و مشاعر حج رفتيم، شنيدم، عرفات، مكاني است كه حاجيان در نيم روزي، هنگام اعمال حج بايد آن‌جا توقف نمايند و بر اساس روايات، امام زمان هر سال، حج به جا مي‌آورد؛[] پس لاجرم ايشان نيز در گوشة عرفات خيمه‌اي خواهند داشت و در آن هنگام، آن‌جا خواهند بود در اين‌جا با حالي ديگر و توجهي ديگر از خدا خواستم كه حج واجب را نصيبم نمايد تا شايد در نيم روز نهم ذي‌الحجه كه همة حاجيان در صحراي عرفات هستند ميان خيمه‌ها به دنبال امام زمانم بگردم. @biaaghajan