ب: فريب مردم از راه تبليغات و دلزده كردن آنها از حكومت، چنانكه در زمان حكومت اميرالمؤمنين "سلام الله عليه" واقع شد. تبليغات سنگين مخالفين و جنگهايي كه بر امام (عليه السلام) تحميل شد اجازه ي فكر كردن را به مردم آن زمان نداد، گذشته از اينكه به دليل انحرافاتي كه در جامعه ي آن روز پيدا شده بود امام (عليه السلام) راضي به قبول حكومت نبودند زيرا مي دانستند كه خواص جامعه دچار انحرافات بسياري شده اند و اجراي عدالت درباره ي آنها باعث دردسرهاي فراوان براي حكومت مي شود و مردم هم به دليل دور. افتادن از حقيقت اسلام ناب، توان مقاومت در برابر هجوم انحرافات و تبليغات منفي را ندارند،(4) كه در مجموع، نتيجه اي جز شهادت حضرت و پايان حكومت ايشان نبود.