منتظران حضرت مهدی عجل الله 313
نکته تفسیری صفحه ۳۴۷: سه نعمت بزرگ: اگر برای چند دقیقه چشمان خود را ببندیم و گوش هایمان را بگیریم و در حالی که نه چیزی را می بینیم و نه می شنویم، به کارهای روزانه مان ادامه دهیم، ما در این لحظات، دنیای تاریک و ساکتی را تجربه می کنیم، از اتّفاقات اطرافمان ناآگاه می مانیم، از اخبار و حوادث جدید بی اطّلاع می شویم، تغییرات محیط اطرافمان را نمی بینیم، و خلاصه، در جهانِ بی خبری به سر می بریم! به‏ راستی یکی از تفاوت های مهم ما با گیاهان و جمادات، داشتن گوش و چشم است. ما با چشم هایمان، جهان را می بینیم و از مناظر زیبای آن لذّت می بریم. چهره های متفاوت را از یکدیگر تشخیص می دهیم و می توانیم اشکال گوناگون را از هم بشناسیم. همچنین با گوش هایمان صداهای متفاوت را می شنویم؛ از بسیاری از خطرات آگاه می شویم، و از همه مهم تر، می-توانیم سخنان انسان های دیگر را بشنویم و با آنان سخن بگوییم. امّا فراتر از این ها، ما قدرتی داریم که دیگر جانداران از آن بی بهرهاند؛ آن نیروی ارزشمند، قدرت اندیشه است که به انسان ها کمک می کند مسائل را تجزیه و تحلیل کنند، از چند مطلب به هم پیوسته نتیجه بگیرند، رازها و رمزهای جهان را کشف کنند و به اختراعات مهم دست یابند. در واقع، قدرت شنوایی و بینایی، ابزار ما برای شناخت جهان مادّی اند، و قدرت عقل و اندیشه، ابزار ما برای تجزیه و تحلیلِ یافته هایمان از راه چشم و گوش. همچنین مسائل ذهنی محض نیز با عقل بررسی می شود؛ مسائلی مانند ریاضیات و فلسفه. به هر حال، این سه نیرو، یعنی دیدن، شنیدن و اندیشیدن، سه نعمت بسیار بزرگ خدا به ما انسان هاست که به زندگیِ انسانیِ ما معنا و مفهوم بخشیده است. خدای مهربان در این آیات به بندگانش این سه نعمت مهم را یادآوری فرموده، از آنان گله می کند که چرا شکر این نعمت ها را بسیار اندک به جا می آورند. البتّه شکر، مراحل متعددی دارد که آسان ترین آن ها، مرحله‏ی زبانی، و والاترین آن ها، مرحله‏ی عملی است؛ یعنی انسان در عمل، نعمت های خدا را در مسیری به کار بندد که خدا می پسندد و برای آن، چنین نعمتی را به انسان بخشیده است. به‏ راستی، شکر نعمت گوش و چشم و دل چیست و این نعمت ها چه حقّی بر انسان دارند؟ آیا اگر ما پنجره‏ی چشم را به هر صحنه ای بگشاییم و دریچه‏ی گوش را به هر صدایی باز کنیم و هر دزد و راهزنی را به خانه‏ی قلبمان راه دهیم، به این نعمت های مهم کم لطفی نکرده ایم؟ پیشوای چهارم ما فرموده است: «حق گوش این است که آن را پاک نگاه داری و راهی به دل و جانت قرار دهی که فقط سخنان خوب از آن عبور کند تا بدین ‏وسیله در قلبت خوبی ایجاد کنی یا خلق وخوی پسندیده ای به‏ دست آوری؛ زیرا گوش، دریچه ای است که سخن از راه آن به دل می رسد و با آن، انواع و اقسام معانی خوب و بد به آن راه می یابد ... امّا حق چشم این است که از آنچه بر تو حلال نیست، آن را بپوشانی و آن را از این سو و آن سو نگریستن بازداری؛ مگر اینکه به جایی باشد که عبرتی در آن وجود داشته باشد که باید با چشم به آن بنگری و از روی علم و آگاهی از آن بهره گیری؛ زیرا چشم، دریچه‏ی عبرت آموزی است.» 🕊👇 @Montazranmahdi_313
52 مشاهده