امام باقر علیه السلام فرمود: امام حسین علیه السلام یک شب پیش از آنکه شهید شود به اصحاب خود فرمود روزی رسول خدا به من گفت ای فرزند من زود باشد که برسانند تو را به سوی عراق و فرود آورند تو را به زمینی که آن را عمورا و کربلا گویند و تو در آن زمین شهید شوی و جماعتی با تو شهید شوند به تحقیق که نزدیک شده است آن عهدی که رسول خدا با من کرده بود و من فردا روانه‌ام به سوی آن حضرت پس هرکه از شما برگشتن را دوست دارد باید که در همین شب برگردد که من او را اذن برگشتن دادم و از جانب من حلال است. آن جناب در این باب تاکید و مبالغه تمام نمود و ایشان راضی به برگشتن نشدند و گفتند که به خدا قسم که تو را وا نمی‌گذاریم و از تو هرگز جدا نمی‌شویم تا به جایی که وارد می‌شوی ما نیز وارد شویم آن حضرت چون این عزیمت را دید از ایشان، فرمود: بشارت باد شما را به بهشت قسم به خدا که بعد از آنچه بر ما وارد شود درنگ خواهیم نمود آنقدر که خدای تعالی خواسته باشد پس بیرون خواهد آورد خدای تعالی ما و شما را، در آن هنگام که قائم ما ظاهر شود پس انتقام خواهد کشید از ظالمان و ما و شما مشاهده خواهیم کرد ایشان را در زنجیر و غل‌ها ،گرفتار انواع عذاب و نکال. گفتند به آن حضرت: کیست قائم شما ای فرزند رسول خدا؟ فرمود: فرزند هفتمین است از اولاد فرزند من محمد بن علی باقر و او حجت بن حسن بن علی بن محمد بن علی ابن موسی ابن جعفر بن محمد بن علی بن حسین بن علی است، فرزند من و اوست آن کسی که غایب خواهد شد مدتی دراز و بعد از آن ظاهر خواهد شد و پر خواهد کرد زمین را از عدل و داد چنانچه پر شده از جور و ظلم. برگرفته از ترجمه میرزای نوری در کتاب نجم الثاقب صفحه ۳۳۰ و ۳۳۱ باب پنجم حدیث بیستم