🍃حضرت امیرالمومنین علیه‌السلام پس از اشاره به تهدیدات طلحه و زبیر و بیان نمودن نیّات شوم این دو نفر، در ادامه سخن، طلحه را در افکار عمومى به محاکمه کشیده و مى‌فرماید: «این که طلحه براى خون خواهى عثمان قیام کرد هرگز در ادعاى خود صادق نبود اگر صداقت می‌داشت به خدا سوگند، او مى‌بایست در مورد عثمان یکى از سه کار را انجام مى‌داد، ولى نکرد (نخست این که) اگر فرزند عفان (یعنى عثمان) ستمکار بود (چنان که او مى اندیشید) سزاوار بود که با قاتلان او همکارى کند و با یارانش مبارزه نماید و اگر او مظلوم بود سزاوار بود از قتل او جلوگیرى کند و براى کارهایش عذرهاى موجهى ارائه دهد و اگر در میان دو امر شک و تردید داشت خوب بود کناره گیرى مى‌کرد و به گوشه‌اى مى‌رفت و مردم را با او تنها مى‌گذاشت» سپس مى‌فرماید: «ولى او هیچ کدام از این سه را انجام نداد و به کارى دست زد که دلیل روشنى بر آن نبود و عذرهاى ناموجهى براى کار خود آورد (نخست بر ضد او قیام کرد سپس به خونخواهى او برخاست)» امام(علیه السلام) با این دلیل روشن منطقى از روى توطئه و دروغ طلحه پرده بر مى‌دارد و نشان مى‌دهد که او یک سیاست باز دروغگو است که نان را به نرخ روز مى‌خورد! چرا که وضع او در برابر عثمان (مطابق حصر عقلى) ممکن نبود، از این سه حالت بیرون باشد: یا او را ظالم مى دانست یا مظلوم یا در شک و تردید بود; و هر یک از این ها بر خورد مناسبى را مى‌طلبد; ولى او یک روز در پشت صحنه، مردم را بر قتل عثمان تحریک مى‌کرد و بعد از قتل عثمان، بلافاصله در مقام دفاع از او برآمد و به خونخواهى او پرداخت. 🍃این است راه و رسم سیاست بازان حرفه‌اى مکّار که گاه در یک روز مسیر خود را ۱۸۰ درجه تغییر مى‌دهند!! برنامه معاویه در این ماجرا (هر چند دور بود) نیز چندان تفاوتى با «طلحه» نداشت. او هم دست روى دست گذاشت تا «عثمان» کشته شود و بعد به خونخواهى او پرداخت. آنها در واقع به قتل عثمان راضى بودند تا جاده براى خلافت آنها هموار گردد و از این کلاه، نمدى براى خود تهیه کنند. 📝نکاتی در شرح خطبه ۱۷۴ «قسمت‌ دوم»: 🔶 @Nahj_Et